ΓΙΑ άλλη μια φορά νοιώθω απόλυτα ξεφτιλισμένος σαν Έλληνας.
δεν είναι μόνο το Κυπριακό, δεν είναι μόνο το Βορειοηπειρωτικό (ή το Νοτιοαλβανικό, κατά τον αξιότιμο κ. Δήμα Ολυμπιονίκη Βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, και αξιωματικό των Ενόπλων Δυνάμεων της μπουρδελοχώρας).
δεν είναι το θέμα της Κωνσταντινούπολης, τον Ελλήνων , που ξεριζώθηκαν απο εκεί , και που η κυρία, που έχει εκπομπή στο MEGA, για συνταγές, την αναφέρει ως Ινσταμπούλ.
Δέν είναι οι Έλληνες της Αιγύπτου
Δεν είναι οι Έλληνες του Λβάνου
Δεν είναι οι Έλληνες της Συρίας
του Ζαίρ, της Αιθιοπίας, της Νότιας Αφρικής.
Δεν είναι οι Έλληνες του Καυκάσου
Οι Έλληνες ..... Οι Έλληνες.....Οι Έλληνες........
είναι και οι Έλληνες της Κριμαίας.
Ναι ...... οι Έλληνες της Κριμαίας.......
ναι που όλα τα βοθροκάναλα..... επιμελώς .....κρύβουν......
και που κρύβουν ότι η Κριμαία είναι μία καθαρά αυτόνομη περιοχή, κατοικούμενη απο Ρώσους..... και άλλους....... και καμιά 150.000 ........ σκατοέλληνες.
Σκατοέλληνες........ σαν τα ίδια τα σκατά........ που ζούν εδώ......
και που η επίσημη, χώρα , Η "ΠΡΟΕΔΡΕΥΟΥΣΑ" της Ε.Ε....... κάνει την πάπια, ..... κλπ κλπ
.....άιντε τώρα.... θα καθαρίσει η Ρωσία ....για πάρτη μας
.... και εμείς θα είμαστε με την αντίθετη πλευρά....αυτή του ΝΑΤΟ.... που προασπίζει τα ιερά συμφέροντα των Ουκρανών, σε βάρος ...των Ρώσων και .....των Ελλήνων......
αντιγράφω απο την WIKIPEDIA
Με την ονομασία Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας, (Ουκρ: Крим, Автономна Республіка Крим, Avtonomna Respublika Krym; Ρωσ: Крым, Автономная Республика Крым; Κριμαϊκά Ταταρικά: Qırım, Qırım Muhtar Cumhuriyeti) εννοείται σήμερα ημιαυτόνομη περιοχή στο νότιο τμήμα της Ουκρανίας με πληθυσμό 2,5 εκατ. κατοίκους. Πρωτεύουσα της Κριμαίας είναι η Συμφερόπολη, με πληθυσμό 500.000 κατοίκους. Διαθέτει δικό της κοινοβούλιο 99 βουλευτών, πρωθυπουργό και κυβέρνηση, αλλά οι κρίσιμες αποφάσεις για την περιοχή ελέγχονται και λαμβάνονται από την ουκρανική κυβέρνηση.
Με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Κριμαία έγινε τμήμα της ανεξάρτητης Ουκρανίας, γεγονός που δημιούργησε εθνοτικής φύσης αδιέξοδο, καθώς ο πληθυσμός εξαιτίας των αλλεπάλληλων εθνοκαθάρσεων είναι στο μεγαλύτερο τμήμα του πολιτισμικά και εθνικά Ρωσικός.
[8] Η συγκεκριμένη κατάσταση οδήγησε σε προστριβές και εντάσεις τις σχέσεις Ρωσίας και Ουκρανίας, πολύ περισσότερο εξαιτίας της παρουσίας του ρωσικού στόλου της Μαύρης θάλασσας, ο οποίος αποτελεί θεωρητικά απειλή για την Ουκρανία.
Βασισμένο στη θέσπιση νέου συντάγματος από τη Βέρχοβνα Ράντα και το ανάλογο ψήφισμα για την Κριμαία
[21] (Verkhovna Rada), το κοινοβούλιο της Κριμαίας, στις
26 Φεβρουαρίου,
1992, μετονόμασε την κριμαϊκή ΑΣΣΔ σε Δημοκρατία της Κριμαίας και διακήρυξε αυτοδιάθεση στις
5 Μαΐου,
1992.
[22][23] Την επομένη πέρασε το πρώτο κριμαϊκό σύνταγμα.
Στις
14 Οκτωβρίου,
1993, η Κριμαία εγκαθίδρυσε τη θέση του προέδρου της Κριμαίας. Στις
30 Ιανουαρίου 1994 ο
Γιούρι Μέσκοβ εκλέχθηκε στη νέα θέση, αλλά σύντομα ήρθε σε σύγκρουση με το κοινοβούλιο. Στις 7 Σεπτεμβρίου το κριμαϊκό κοινοβούλιο κατάργησε τα δικαιώματα του προέδρου, πράξη προς την οποία ο Μέσκοβ απάντησε, απολύοντας και διασκορπίζοντας το κοινοβούλιο και αναγγέλλοντας τον έλεγχό του επί της Κριμαίας τέσσερις ημέρες αργότερα. Στις
17 Μαρτίου 1995 το κοινοβούλιο της Ουκρανίας παρενέβη απορρίπτοντας το κριμαϊκό σύνταγμα και διώχνοντας τον Μέσκοβ από το αξίωμά του.
[26] Μετά από ένα προσωρινό σύνταγμα που διήρκεσε από τις
4 Απριλίου 1996 έως τις
23 Δεκεμβρίου 1998, τέθηκε σε ισχύ το παρόν σύνταγμα, αλλάζοντας και το όνομα της περιοχής σε
Αυτόνομη Δημοκρατία της Κριμαίας.
Μετά την επικύρωση του Συμφώνου Φιλίας, Συνεργασίας και Συνεταιρισμού του Μαΐου 1997 για τη διάσπαση του
Στόλου της Μαύρης Θάλασσας, οι διεθνείς εντάσεις βαθμιαία αποκλιμακώθηκαν. Με τη συμφωνία η
Μόσχα αναγνώρισε τα σύνορα της Ουκρανίας, την εδαφική της ακεραιότητα και αποδέχθηκε την επικυριαρχία της επί της Κριμαίας και της Σεβαστούπολης.
[27] Με ξεχωριστή συμφωνία η Ρωσία παρέλαβε το 80% και απέκτησε δικαίωμα χρήσης των στρατιωτικών εγκαταστάσεων στη Σεβαστούπολη με 20ετή εκμίσθωση.
[27]
Ωστόσο, υφίστανται αρκετές αμφισβητήσεις μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας σε εδαφικά ζητήματα, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνεται η ιδιοκτησία ενός
φάρου στο
ακρωτήριο Σάρυχ. Εξαιτίας του γεγονότος ότι το Ρωσικό Ναυτικό ήλεγχε 77 γεωγραφικά αντικείμενα στη νότια κριμαϊκή ακτή, το κυβερνητικό δικαστήριο της
Σεβαστούπολης διέταξε την εκκένωση αυτών των αντικειμένων, πράξη την οποία οι ρωσικές στρατιωτικές αρχές δεν δέχθηκαν να εφαρμόσουν.
[28] Από τις
3 Αυγούστου του
2005, ο φάρος ελέγχεται από τον
Ρωσικό Στρατό.
[29] Αν και έγιναν αρκετές προσπάθειες για την επιστροφή του φάρου σε ουκρανική δικαιοδοσία, όλες ήσαν ανεπιτυχείς.
Αντινατοϊκές διαμαρτυρίες στη Φεοντόσιγια το 2006.
To 2006 ξέσπασαν
αντινατοϊκές διαμαρτυρίες στη χερσόνησο όταν πεζοναύτες του αμερικανικού στρατού
[30] έφθασαν στην κριμαϊκή
πόλη Φεοντόσιγια για να λάβουν μέρος στη νατοϊκή στρατιωτική άσκηση
Sea Breeze 2006, στην οποία συμμετείχε και η Ουκρανία. Οι διαμαρτυρόμενοι υποδέχθηκαν τους πεζοναύτες με οδοφράγματα και συνθήματα. Δύο ημέρες αργότερα η Βερκόβνα Ράντα της Κριμαίας διακήρυξε την Κριμαία «περιοχή ελεύθερη του ΝΑΤΟ». Μετά από αρκετές ημέρες διαμαρτυρίας, οι αμερικανοί πεζοναύτες αποσύρθηκαν από τη χερσόνησο
[31]
Το Σεπτέμβριο του 2008, ο υπουργός Εξωτερικών της Ουκρανίας Βολοντιμίρ Οχρύζκο (
Volodymyr Ohryzko) κατηγόρησε τη Ρωσία ότι παρέχει ρωσικά διαβατήρια στον πληθυσμό της Κριμαίας και περιέγραψε την πράξη ως «πραγματικό πρόβλημα» δεδομένης της δεδηλωμένης θέσης της Ρωσίας για στρατιωτική επέμβαση στο εξωτερικό, προκειμένου να προστατευθούν Ρώσοι πολίτες
[3
Στην αγγλική και την τουρκική έκδοση της Βικιπαίδειας προβάλλεται η
αμερικανική και η τουρκική
προπαγάνδα, περί επιστροφής των ταταρικών τουρκόφωνων πληθυσμών, ενώ παράλληλα αποσιωπάται η διαρκής και μακρόχρονη παρουσία του Ελληνισμού στην περιοχή, κυρίως εξαιτίας των νέων γεωπολιτικών στόχων των Αμερικανών σε ότι αφορά στην παρουσία τους σε πρώην σοβιετικές σοσιαλιστικές δημοκρατίες.
[34]
Οι πληθυσμοί των Ρουμέων (από τον Ρουμ) της Ταυρικής ανήκουν στους παλαιότερους κατοίκους της Κριμαίας και είναι βέβαιο ότι προϋπήρχαν των Τατάρων και των Καραϊτών, που το νεοσύστατο Ουκρανικό κράτος ανεγνώρισε ως μόνες «γηγενείς εθνότητες», μάλλον λόγω της ολιγωρίας των ελληνικών κυβερνήσεων οι οποίες, μετά το 1991, δε ζήτησαν ανάλογη μεταχείριση και για τους ντόπιους Μαριουπολίτες Έλληνες. Γνωστή είναι η έξοδος των ελληνόφωνων (Ρουμέων) και ταταρόφωνων (Ουρούμ)
[35] ορθοδόξων το 1778, όταν ο θρησκευτικός τους εθνάρχης (μιλέτ μπασί) μητροπολίτης Γοτθίας και Καφά, Ιγνάντιος Γκοζαδίνος (από τη νήσο
Τζια) τους οδήγησε στα μέρη της
Μαριούπολης, όπου τους εγκατέστησε με αυτοκρατορικό ουκάζιο η
Αικατερίνη η Μεγάλη.
Όταν ο P.S. Pallas έκανε το 1793-1794, με εντολή της Μεγάλης Αικατερίνης, την επιστημονική καταγραφή της Ταυρικής χερσονήσου διαπίστωσε ότι σε όλη την νότια παραλιακή ζώνη τα ίχνη της μακρόχρονης παρουσίας των Ελλήνων ήταν καταφανεί τόσο στους άδειους οικισμούς τους όσο και στις καλλιέργειες. Από τις περιγραφές του γερμανού αυτού επιστήμονα, που αποτελούν πάντα πολύτιμη πηγή για την ιστορία της Κριμαίας στο τέλος του 18ου αιώνα, απομονώσαμε το τοπωνυμικό των ελληνικών χωριών, πολλά από τα οποία ξανακτίστηκαν στη περιοχή της Μαριούπολης, στο Ντονιέσκ, στα παράλια της «Χρυσής Μαιωτίδας
[36]» όπου υπάρχουν μέχρι σήμερα.
[37]
Ο Πάλλας αναφέρει σχετικά:
[38]
«
Ο πληθυσμός της Κριμαίας έφτανε προηγουμένως τουλάχιστον το μισό εκατομμύριο. Η πρώτη πληθυσμιακή μείωση έγινε το 1778, όταν σαν επακόλουθο της ειρήνης που σύναψε η Ρωσία με την Τουρκία, πάνω από τριάντα χιλιάδες χριστιανοί, τόσο Έλληνες όσο και Αρμένιοι που ήσαν προηγουμένων εγκατεστημένοι στην Κριμαϊκή Ταρταρία (Crim Tartary), μεταφέρθηκαν στις περιοχές που βρίσκονται ανάμεσα στους ποταμούς Ντον και Μπέρντα, προς την Θάλασσα Αζόφ. Ακόμα μεγαλύτερη ήταν η έξοδος των Τάταρων, ευθύς ως η Ρωσία ανέλαβε την κατοχή της Κριμαίας, στη διάρκεια των ετών 1785-1788
[39] [...]
»
Έτσι, το 1783, όταν έγινε απογραφή πληθυσμού σε όλη την (Ρωσική) Αυτοκρατορία (διαπιστώθηκε ότι) κατοικούσαν σε όλη την περιφέρεια του τότε κυβερνείου, ή oblast της Ταυρίδας, μόνο 85.805 άντρες και 71.328 γυναίκες, ήτοι συνολικά 157.125 άτομα όλων των ηλικιών.»
Μεταξύ των κατοίκων αυτών μαθαίνουμε, από τα στοιχεία που παραθέτει ο Πάλλας, ότι περιλαμβάνονταν 1.751 Έλληνες του «αλβανικού λόχου» (1.165 άντρες και 586 γυναίκες) οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Μπαλουκλαβά (Balaklava) και διαχέονταν εμπορευόμενοι στα κυριότερα αστικά κέντρα της χερσονήσου, όπως και 3.659 (1.987 άντρες και 1.672 γυναίκες) έποικοι που εγκατέστησαν οι ευγενείς στις νέες κτηματικές τους περιουσίες. Από διάφορες άλλες, επί μέρους, αναφορές του Πάλλας, προκύπτει ότι πολλοί από τους έποικους αυτούς ήταν γηγενείς Ρουμέοι που ζήτησαν να επανέλθουν στους παραθαλάσσιους πατρογονικούς τους οικισμούς και ορισμένοι ευγενείς τους το επέτρεψαν, επειδή γνώριζαν να καλλιεργούν τα αμπέλια και τα ελαιόδεντρα.
Να σημειωθεί ότι σημαντικό ρόλο στην οργάνωση της ζωής των ελληνικών παροικιών της Ρωσίας έπαιξαν, από πολύ νωρίς, ο
Ευγένιος Βούλγαρης (1716-1806) και ο
Νικηφόρος Θεοτόκης (1731-1800).
Ο Ευγένιος Βούλγαρης δέχεται το 1772 πρόσκληση της Μεγάλης Αικατερίνης και τον βρίσκουμε βιβλιοθηκάριο στην
Πετρούπολη. Όταν τελειώνει ο ρωσοτουρκικός πόλεμος το 1774 χειροτονείται αρχιεπίσκοπος «Σκλαβενίου και Χερσώνος». Το 1779 ο Βούλγαρης παραιτείται από το
αρχιεπισκοπικό αξίωμα και επιστρέφει στην Πετρούπολη. Το 1801 αποχωρεί στο μοναστήρι του Αγίου Αλεξάνδρου Νιέφσκι. Με τη σειρά του ο Θεοτόκης που διαδέχεται τον Ευγένιο Βούλγαρη στην αρχιεπισκοπή «Σκλαβενίου και Χερσώνος» το 1779, περνάει, επτά χρόνια αργότερα το 1786 στην αρχιεπισκοπή «Αστραχανίου» στις εκβολές του
Βόλγα, όπου ήδη ζούσε εκεί ένας σημαντικός αριθμός Ελλήνων. Στο Αστραχάν θα υπηρετήσει μέχρι το 1792 οπότε, σε ηλικία 61 ετών, παραιτείται και αποσύρεται σε μοναστήρι της Μόσχας.
Αναφορικά με τις ελληνικές κοινότητες της Ρωσίας, παραγνωρισμένο (μέχρι το 1992!) τμήμα των οποίων είναι οι Έλληνες της Κριμαίας, σημειώνουμε ότι ένα χρόνο μετά τη συνθήκη ειρήνης του Κιουτσούκ-Καϊναρτζή, το 1775, και σε αντιπαράθεση με το Φανάρι, ο
Νικηφόρος Θεοτόκηςσυμβούλευε τους Έλληνες να μετοικήσουν στη Ρωσία.
«
… η κραταιοτάτη και ευρυχωροτάτη των Ρώσων Αυτοκρατορία υπτίαις χερσί και πατρικαίς αγκάλαις πάντας τους ορθοδόξους υποδέχεται, έκαστον αναλόγως κυβερνώσα τε και τιμούσα και προβιβάζουσα, κατά την αυτού κατάστασιν και ικανότητα.[40]»
Θεωρείται, από τους ιστορικούς, ότι με τις παραινέσεις του αυτές υπηρετούσε τη Ρωσική προπαγάνδα η οποία, στα τέλη του
18ου αιώνα είχε δημιουργήσει ένα ευνοϊκό κλίμα για μετανάστευση στη Νότια Ρωσία. Ήταν μάλιστα σε τέτοιο βαθμό διαδεδομένη αυτή η προπαγάνδα που η λαίδη Craven αναρωτήθηκε στην αλληλογραφία της το 1786,
[41] γιατί οι εύποροι Ρωμιοί της Κωνσταντινούπολης ανέχονταν ακόμα την οθωμανική καταπίεση και δεν πήγαιναν να ζήσουν στην ομόθρησκό τους Ρωσία.
Οι τσαρικές αρχές έδιναν, μάλιστα, στους μετανάστες που έρχονταν να εγκατασταθούν στις «νέες κτήσεις» της Ρωσίας σιτάρι για ένα χρόνο, ένα άλογο, μια αγελάδα, δυο βόδια για το όργωμα, πέντε αργυρά ρούβλια και δέκα χρόνια εξαίρεση από τη
φορολογία. Υπολογίζεται ότι στην περίοδο 1829-1882 μετανάστευσαν, εκμεταλλευόμενοι τις διατάξεις αυτές περί τους 150.000 Έλληνες κυρίως εποχικοί εργάτες της γης, κτίστες και βιοτέχνες από τον
Ανατολικό Πόντο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1915 ένας ανάλογος αριθμός Ελλήνων πήγαινε στα σχολεία της Ρωσίας. Η πολιτική αυτή έφερε σημαντικό αριθμό Ελλήνων του Πόντου, του Αρχιπελάγους και της κυρίως Ελλάδος στις περιοχές της Νότιας Ρωσίας. Οι μετανάστες αυτοί ανέδειξαν, μέχρι το 1918, ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες αλλά δε συνδέθηκαν με τους γηγενείς Έλληνες της Μαριούπολης ένα τμήμα των οποίων διατηρεί, μέχρι σήμερα, την ιδιαίτερη του ελληνική διάλεκτο, ενώ ένα άλλο μιλάει ένα
τουρκο-ταταρικό ιδίωμα που χρονολογείται από τον
13ο αιώνα.
[42]