ο πόλεμος των FALKLANDS και οι ανιστόρητοι νεοέλληνες

το 1982 έγινε κάποιος πόλεμος.

το Ηνωμένο Βασίλειο έστειλε μία αρμάδα ,κάμποσες χιλιάδες μίλια μακρυά, για να "ανακτήσει" το "στέμμα" μία συστάδα νησιών 12.173 τετραγωνικών χιλιομέτρων με 2.932 κατοίκους, 40.000 πρόβατα, μερικές χιλιάδες πιγκουίνους, κάτι γλάρους της Ανταρκτικής αρκετά βρύα και λειχήνες.

τους συμπαθείς ή τους αντιπαθείς , τους αγαπάς ή τους σιχαίνεσαι, οφείλεις να παραδεχθείς  ότι οι Άγγλοι ακολουθούν μία πρωτόγονη λογική.

δεν σου "χαρίζω" τίποτα, θα δώσω αγώνα μέχρι τέλους για να προασπίσω τα συμφέροντά μου, δεν με νοιάζει τι θα μου κοστίσει αυτό.

κάποιοι αφελώς και βλακωδώς πίστευαν πως η Αγγλία, λόγω απόστασης ( αυτή ήταν η επίσημη δικαιολογία του δικού μας πρωθυπουργού για την μη επέμβαση μας στην Κύπρο το 1974), θα παραιτούντο.

κάποιοι άλλοι "δημοκρατικών αρχών και σοσιαλιστικών πεποιθήσεων", ήταν βλέπετε ο "σοσιαλισμός" τότε της μόδας στην Ελλάδα , και στην Αγγλία κυβερνούσε η "φιλελεύθερη" Θάτσερ, εκραύγαζαν χαρούμενοι, όποτε ένα πύραυλος exocet (γαλλικής κατασκευής και προέλευσης) της αργεντίνικης αεροπορίας εύρισκε τον στόχο του.

κάποιοι άλλοι, υπηρέτες ενός "δημοσιογραφικού συγκροτήματος", που απο τα χρόνια της γερμανικής κατοχής είχαν δώσει τα διαπιστευτήρια τους  , έριχναν το "αντι-εγγλέζικο" δηλητήριο τους.

η Αγγλία τον συγκεκριμένο πόλεμο τον έβγαλε πέρα μόνη της, χωρίς  ούτε καν την στοιχειώδη ηθική συμπαράσταση των υπολοίπων κρατών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας τότε των 9 κρατών (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, Βέλγιο,Ολλανδία,Λουξεμβούργο,Ιρλανδία Δανία), γεγονός που ΤΟΤΕ σε κάποιες ελληνικές εφημερίδες, από κάποιους αγνούς και ανιδιοτελείς "ευρωπαϊστές", να τεθούν ερωτήματα για την περιβόητη "ευρωπαϊκή προστασία και ευρωπαϊκή αλληλεγγύη".

οι μόνοι σύμμαχοι και υποστηρικτές των Βρετανών, για δες κάτι συμπτώσεις, ήταν οι Αμερικανοί, οι οποίοι τους έδιναν πληροφορίες για τα αργεντίνικα πλοία και τα αεροπλάνα από τους δορυφόρους.

Στην Αγγλία είχαμε ενα δημοψήφισμα, που το αποτέλεσμά του, ήταν θετικό, ως προς το να εγκαταλείψει το Ηνωμένο Βασίλειο την "γερμανοκρατούμενη" Ευρωπαϊκή Ένωση.

προσωπικά βρίσκω τους "λεονταρισμούς" των "λοιπών Ευρωπαίων", του τύπου "φύγετε τώρα", γραφικούς και αστείους.

οι βρετανοί θα φύγουν όποτε το επιλέξουν αυτοί, τουλάχιστον ετσι προβλέπεται απο την συνθήκη της ΕΕ.

το ίδιο εξαιρετικά γραφικούς και αστείους βρίσκω τους ισχυρισμούς των Ισπανών για το Γιβλαρτάρ, των Βορειοϊρλανδών  και των Σκωτσέζων για δημοψηφίσματα και αποσχίσεις.

το "στέμμα", είναι ένα ενιαίο και αδιαίρετο, και για όσους ανιστόρητους δεν μπορούν να το κατανοήσουν μόνο προβλήματα θα υπάρξουν.

υ.γ. οι ακτές του Βελγίου και το ευρωκοινοβούλιο είναι μόλις λίγα μίλια απο τις Αγγλικές ακτές..... Οι διάφοροι γραφικοί και κυρίως ανιστόρητοι , ας σκεφτούν .... για ποιες αιτίες και αφορμές ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΠΟΛΕΜΟΙ.

και τουλάχιστον ας λάβουν την ξεκάθαρη στάση των Αμερικανών υπόψη τους , ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΑΠΟΛΥΤΑ τους Βρετανούς.

Οι γενιές των σκουπιδιών

Όλα κυλούσαν ομαλά. Όλα κύλαγαν σαν το νερό. Ή μάλλον έτσι νόμιζαν. Όλα είχαν την λογική τους και οι κάτοικοί αυτής ζούσαν το όνειρο της ελευθερίας ,της εργατιάς για το ψωμί και την χαρά στα ξενυχτάδικα.

Όλα κυλούσαν σαν το νερό μέχρι που το νερό έγινε λάβα. Και η φωτιά έπεσε και μας έκαψε. Και μεις αντί να την σβήσουμε ,καθίσαμε γύρω της σαν τους ινδιάνους περιμένοντας τον θεό της βροχής να την σβήσει.

Η φωτιά ακόμα καίει. Έκαψε όλα τα δέντρα ,αυτά τα αιωνόβια δέντρα και τώρα καίει τα χορτάρια. Σιγοκαίει. Κανείς δεν δίνει δεκάρα πλέον.

 Τι να τα κάνουμε τα χορτάρια άνθρωπε μου ,εμείς την σκιά των δέντρων θέλαμε…

Και οι ιθαγενής μπολσεβίκοι κλαίγανε με μαύρα δάκρυα καθώς οι μενσεβίκοι γελώντας υστερικά κάτω από τον χαοτικό ήλιο φώναζαν ότι από παλιά τους τα έλεγαν.

Ποιος έχασε;
Σχεδόν όλοι
Ποιος κέρδισε;
Ελάχιστοι

Αλλά ποιος νοιάζεται ,οι μέρες οι μήνες και τα χρόνια πέρασαν και κανείς δεν δίνει δεκάρα. Ο κεφετζής έγινε ψήστης και έβγαλε την φουφού στην μέση της ασφάλτου ,ψήνοντας τα σουβλάκια σε τιμή «γνωριμίας» που πήρε τελευταία στιγμή πριν ο χασάπης τα πετάξει στα σκυλιά.

Αλλά ποιος νοιάζεται ,οι μέρες οι μήνες και τα χρόνια πέρασαν και κανείς δεν δίνει δεκάρα. Ο κεφετζής έγινε ψήστης και έβγαλε την φουφού στην μέση της ασφάλτου ,ψήνοντας τα σουβλάκια σε τιμή «γνωριμίας» που πήρε τελευταία στιγμή πριν ο χασάπης τα πετάξει στα σκυλιά. 

Ο πρώην μπετατζής έγινε επιχειρηματίας αγοράζοντας μία αποτελειωμένη σουβλακερή και βγάζοντας καρέκλες στο πεζοδρόμιο των τυφλών.
Οι κομμώτριες κλείνουν τα κουρεία και πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι με το ειδικό τσαντάκι από την σχολή του αμάραντου.
Οι βιβλιοπώλες κλείσανε τα άνδρα της κολάσεως και πουλάνε βιβλία από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο σε τιμή γνωριμίας λες και είναι καμιά αίρεση
Ο πρώην αφισοκολλητής δουλεύει στο υπουργείο.

-Κύριε Α. γιατί κάνατε αίτηση σε ελληνικό πανεπιστήμιο για το μεταπτυχιακό σας;
-Γιατί που άλλου έχει; ,απάντησα σαν ηλίθιος
-Όχι δεν καταλάβατε Κύριε Α. ,γιατί δεν φεύγετε στο εξωτερικό να αναζητήσετε εργασία ή να συνεχίσετε στις σπουδές σας;
Και κάπου εδώ σκέφτηκα να του πω: Θα μου δώσεις εσύ τα λεφτά ηλίθιε;
-Γιατί να μην δοκιμάσω εδώ την τύχη μου πρώτα Κύριε Β;.
-Κύριε Α. είσθε πολύ μικρός για αυτό το μεταπτυχιακό ,ανταγωνίζεστε ανθρώπους με εμπειρία και απόφοιτους από καλύτερες σχολές , τι θα κάνετε εάν δεν επιλεγείτε;
-Δεν θα πεθάνω κιόλας κύριε Β.

Θέλω να γυρίσω στα βασικά.
Εκεί που ο μούλος δεν έχει δικαίωμα να μιλά για κάτι που δεν έχει να κάνει με την δουλειά του.
Εκεί που ο σουβλατζής ψήνει σουβλάκια και δεν αναλύει την θεωρεία της σχετικότητας.
Εκεί που ο 60άρης περιμένει να βγει στην σύνταξη για να χαρεί τα εγγόνια του.
Εκεί που τα παιδιά παίζουν με τις λάσπες και τα οχυρά τους και όχι με καθρέπτες που κινούνται.
Εκεί που η μάνα μου δεν θα συχτιρίζει που γύρισε από τα ξένα.
Εκεί που η γενιά μου θα είχε ένα λαμπρό μέλλον όχι στο εξωτερικό αλλά στον ξεραμένο τόπο μου.

Ξέρω ότι ζητάω πολλά. Τα περισσότερα από αυτά δεν θα πραγματοποιηθούν. Θα μεγαλώσω ,θα βρίζω την ώρα και την στιγμή της μετουσίωσης και τα παιδιά μου θα γελάνε με τον βλάκα τον πατέρα τους που του την σπάνε τα αυτονόητα. Η μάνα τους θα κλαίει καταριώντας την ώρα και την στιγμή που με συνάντησε και η πεθερά της θα γελάει λέγοντας από μέσα της :το μούλικο είναι δικό σου τώρα ,εγώ δεν έχω καμιά δουλειά μαζί του ,μεγάλωσέ το μόνη σου.  

Λούστε με ,με φωτιά ,βάλτε μου και ένα καντήλι να σιγοκαίει ,προτού σας κάψω εγώ.
Θάψτε με βαθιά στην γη πριν σας πετάξω από τον γκρεμό.
Απαλύνετε τον πόνο μου ,προτού σας πονέσω.

Κάψτε μου το σπίτι.
Χουφτώστε τα παιδία μου.
Παρενοχλήστε την γυναίκα μου
Πουλήστε όλα τα υπάρχοντα μου.

Ταΐστε με σαν το ποντίκι και προτού γεράσω πετάξτε το σκουπίδι στα σκουπίδια.