μετά απο 3 χρόνια σιωπής..

η σιωπή είναι χρυσός, λέει η παροιμία.
όχι πάντα, λέω εγώ.

οι φωνές πολλές φορές, έχουν μία δόση προσφοράς σε αυτόν που φωνάζεις.
ξεθυμένεις
τον προειδοποιείς
κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ότι τάχα μου τάχα μου, κάνεις το χρέος σου στα παιδιά σου, στον εαυτό σου, στην κοινωνία.

Μεγάλο ψέμα.Εραστής του πληκτρολογίου είσαι, μάγκας του καναπέ, φοβισμένος ασβός που μυρίζει σκατίλα,με ανακατωμένη πτωμαϊλα.

Σαν να μην έχει περάσει μία μέρα από τον Οκτώβρη του 2011, που υπογράψανε για το πρώτο Μνημόνιο.

Στίς εκλογές του 2019, είχαμε μία επιστροφή στην κανονικότητα ΛΕΕΙ.

Την κανονικότητα, ποιά ;
του 1821
του 1827
του 1911
του 1922
του 1936
του 1940
του 1949 
του 1952
του 1963
του 1967 
του 1974
του 1981
του 1989
του 1992
του 1996
του 2001
του 2009
του 2011
του 2012
του 2015

ποιά είναι η κανονικότητα Τελικά ;;

η κανονικότητα είναι το ξεπούλημα των ασημικών της κοινωνίας;
της εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας;
την αύξηση της εγκληματικότητας ;
των αστείων συνθέσεων των στατιστικών για να αποδείξουμε πως η ανεργία έχει μειωθεί;
της βίαιης αλλοίωσης της πληθυσμιακής σύνθεσης της χώρας;

και κάτι εξαιρετικά σημαντικό. Σταματήσαμε να χρησιμοποιούμε την λέξη "ΚΡΑΤΟΣ", και χρησιμοποιούμε την λέξη "ΧΩΡΑ"..

Το κράτος προϋποθέτει, δύναμη, ασφάλεια, ισχύ, νομιμότητα, αποτελεσματικότητα, υπερηφάνεια, πολίτες.

η Χώρα είναι κάτι σαν γεωγραφικός προσδιορισμός. Κάτι το θολό. Κάτι το "φλού". Κάτι το "μπουρδελιάρικο". Κάτι το "τουρλουμπούκι". Κάτι το "είδα φώς και μπήκα"...
Κάτι σαν νά λέμε, είμαι Σενεγαλέζος και μένω στην Κίνα, ή γεννήθηκα στην Κίνα, άρα είμαι Κινέζος.... Οχι δεν είμαι μαύρος είμαι κίτρινος.

Μετά από 3 χρόνια, πάλι εδώ λοιπόν

και θα τα λέμε