Περί ΑΝΤΙ-και ΦΙΛΟ- και δημαγωγίας.

     Λέμε αντιφασίστας. Δηλαδή είμαι αντίθετος ή με τους φασίστες, ή με την ιδεολογία τους. Δηλαδή είμαι ένας φασίστας κι εγώ, γιατί δεν αναγνωρίζω στους άλλους να έχουν δικαίωμα ύπαρξης ή το δικό τους πιστεύω.

     Λέμε αντιφασίστας. Δηλαδή δεν έχω κάποια δική μου θέση πολιτική ή ιδεολογική, απλά οι θέσεις – όποιες και να είναι – απλά είναι σε ευθεία συνάρτηση με την άρνηση από μεριάς μου των θέσεων και της ύπαρξης των άλλων.
      Λέμε αντικομουνιστής. Δεν γουστάρω τον κομμουνισμό. Είμαι αντίθετος. Πιθανόν να μην γουστάρω την ύπαρξη των κομμουνιστών, πιθανόν να μην τους αναγνωρίζω το δικαίωμα ύπαρξης, ούτε σαν θεωρία, ούτε και σαν πολιτική. Συγχρόνως μαζί με αντικομουνιστής , μπορεί να είμαι και αντιφασίστας.
     Λέμε αντιρατσιστής. Δεν γουστάρω τους ρατσισμό. Την θεωρία του, τους ανθρώπους που είναι ρατσιστές, τις πρακτικές τους.  Με το να μην γουστάρω τους ρατσιστές, απλά είμαι ένας ρατσιστής κατά των ρατσιστών.

Λέμε αντιδημοκράτης. Δεν γουστάρω την δημοκρατία, τους υποστηρικτές της, την θεωρία της.

 Για να μην συνεχίσω άλλο,

Μπορεί να είμαι αντιφασίστας, αντικομουνιστής, αντιρατσιστής και αντιδημοκράτης ταυτόχρονα;

     Δηλαδή μπορεί να μην γουστάρω τους φασίστες, τους κομμουνιστές, τους ρατσιστές και την δημοκρατία; H απάντηση νομίζω πως είναι ναι, γιατί το ένα δεν αποκλείει το άλλο.

     Μπορεί να είμαι απόλυτα δημοκράτης και ρατσιστής;  Ή κομουνιστής και ρατσιστής; ή αντιρατσιστής και ρατσιστής;
     Μπορεί δηλαδή να με απωθεί η ιδέα, του να υπάρχουν διακρίσεις για τους ανθρώπους, λόγω χρώματος, φυλής, θρησκείας, γενετήσιου προσανατολισμού, πιστεύω δοξασιών, κλπ  ΑΛΛΑ συγχρόνως να μην επιθυμώ να έχω «διαφορετικούς» από εμένα ή την πλειοψηφία της κοινωνίας, ανθρώπους στην χώρα μου; To ένα είναι αντίθετο με το άλλο;
     Λέμε φιλοφασίστας ή φασίστας σκέτο; Λέμε Φιλοδημοκράτης ή δημοκράτης σκέτο; Λέμε Φιλορατσιστής ή ρατσιστής σκέτο;.
     Δηλαδή κάποιος ή είναι δημοκράτης ή δεν είναι. Δηλαδή κάποιος που ενστερνίζεται τις ιδέες της δημοκρατίας με κάποιες μικρές ή μεγάλες αποκλίσεις είναι δημοκράτης, δεν είναι φιλο-δημοκράτης.     
     Δηλαδή ο χριστιανός που δεν ακολουθεί κατά γράμμα τις εντολές του χριστιανισμού – είναι χριστιανός εξ ορισμού- δεν είναι φιλοχριστιανός.

 Δεν λέμε αντιχριστιανός ή αντιμουσουλμάνος . Λέμε ή χριστιανός ή Βουδιστής ή Μουσουλμάνος ή Άθεος, ή ….ή.

Δεν λέμε φιλοχριστιανός, ή φιλομουσουλμάνος ή ….ή…

Τι είναι φασισμός, ρατσισμός, δημοκρατία, κομμουνισμός, νομίζω ότι κανένας μας δεν μπορεί να το ορίσει με βεβαιότητα. Κανένας μας δεν μιλά  «συγκεκριμένα». Ακολουθούμε την «πεπατημένη», δηλαδή αυτή την γενικόλογη πρακτική του «στρογγυλέματος» των γωνιών.

Βάζουμε «ταμπέλες» στους άλλους σύμφωνα με την δική μας πεποίθηση ή αυταρχικότητα.

Δεν τους αναγνωρίζουμε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, ούτε το δικαίωμα της δικής τους θέσης.

Μιλάμε για προάσπιση δικαιωμάτων, αλλά δυστυχώς το μόνο που κάνουμε είναι η προάσπιση των δικών μας θέσεων και αντιλήψεων.

 Στην προσπάθειά μας, να εξομαλύνουμε τις ακρότητες, το κάνουμε μέσω ακροτήτων αυθαίρετων.

 Στην προσπάθειά μας , να υπερασπιστούμε δικαιώματα των λίγων, καταπατάμε τα δικαιώματα των πολλών.

Οι ποσοστώσεις είναι απελπιστικά και εξαιρετικά επικίνδυνες. Όταν μπαίνουν μέσα σε καθημερινές λειτουργίες της κοινωνίας μας.
Οι χαρακτηρισμοί, προς τους άλλους ή οι αυτοπροσδιορισμοί πολλές φορές, γίνονται  εξαιρετικά επικίνδυνοι , όχι μόνο για την κοινωνία, όχι μόνο για τους «αντιπάλους» μας, αλλά για εμάς τους ίδιους.

Στην Ελλάδα κάποτε η λέξη «κουμουνιστής» ισοδυναμούσε με βρισιά. Σήμερα την έχει αντικαταστήσει το «φασίστας». Αύριο μπορεί να είναι το «σοσιαλιστής». Μεθαύριο το «φιλελεύθερος», και μετά από χρόνια ίσως το ………(;)

Η γλώσσα, δεν είναι τίποτε άλλο από ένας «κώδικας» και «μέσο» επικοινωνίας. Οσο ποιο αναλυτικός είναι ο κώδικας, τόσο ποιο σωστά κάνεις την επικοινωνία σου.

   Μήπως τελικά το «μπάχαλο» στην «πολιτική μας ζωή», το έχει επιφέρει και το «μπάχαλο», που έχει γίνει στην γλώσσα μας;
    Μήπως τελικά ή «μπαχαλοποίηση» του πολιτικού μας βίου, είναι σε ευθεία συνάρτηση με αυτή της παιδείας μας και της εκπαίδευσής μας;
   Μήπως η «φτώχεια του καθημερινού μας λεξιλογίου», μας έχει οδηγήσει και στην «φτώχεια της καθημερινής μας πολιτικής ζωής»;
   Μήπως ο προφορικός μας λόγος, που από την φύση του, είναι νεφελώδης, ομιχλώδης και ασυνάρτητος, σε αντίθεση με τον γραπτό που είναι συγκεκριμένος, μας έχει οδηγήσει σε «πολιτική παράλυση»;

 Δημαγωγούς έλεγαν στην Αθήνα τους ανθρώπους «επαγγελματίες ρήτορες», που ξεσήκωναν, και χειραγωγούσαν την κοινή γνώμη. Περιφέρονταν σε πολυσύχναστα σημεία, ανέπτυσσαν την επιχειρηματολογία τους και «ξεσήκωναν» τους πολίτες – ψηφοφόρους στην εκκλησία του Δήμου.

Δημαγωγούς έχουμε και σήμερα. Τα πολυσύχναστα σημεία της Πόλης-Κράτος, έχουν αντικατασταθεί από την τηλεόραση.

Οι δημαγωγοί του σήμερα , όπως και οι δημαγωγοί του χθές «ξεσηκώνουν» και «χειραγωγούν» τους πολίτες. Σήμερα, τα πράγματα είναι ποιο «άσχημα» για τους πολίτες. Στην αρχαία αγορά ή αμεσότητα, έδινε την ευχέρεια στον πολίτη να «ανταπαντήσει» στον δημαγωγό. Έδινε την ευχέρεια στους …..πολίτες να πάρουν με τις …… «ντομάτες» τον δημαγωγό. Τώρα ο δημαγωγός είναι μέσα στο σπίτι σου, και δεν έχεις την παραμικρή δυνατότητα να τον …… «στριμώξεις».

Τα κόμματα πιο παλιά «εξέδιδαν» κομματικές εφημερίδες, ή χρησιμοποιούσαν φίλα προσκείμενες εφημερίδες για να καταγράφουν την θέση τους. Ο λόγος τους ήταν «γραπτός» και «συγκεκριμένος».

 Κάντε ένα πείραμα.

μαγνητοφωνήστε τον εαυτό σας, για κάτι που θέλετε να πείτε.

Γράψτε μετά σε χαρτί αυτό που θέλετε.

Απομαγνητοφωνήστε , και γράψτε τα σε χαρτί.

Συγκρίνετε τα 2 κείμενα.

Σίγουρα δεν θα έχει σχέση το ένα με το άλλο.

 Τελικά; Μήπως θα είχαμε περισσότερη δημοκρατία, αν δεν γινόντουσαν πολιτικές συζητήσεις από την τηλεόραση; Τελικά, μήπως το κανάλι της Βουλής, θα ήταν σκόπιμο να μεταδίδει μόνο συζητήσεις από αυτή; Τελικά μήπως τα κόμματα τα εντός και εκτός βουλής, θα μπορούσαν να έχουν ένα μισάωρο  σε «λογικές ώρες», στην Δημόσια τηλεόραση;

 Μήπως τελικά η «κατάπτωση» του Δημόσιου Βίου μας, είναι αποτέλεσμα των «ανεξέλεγκτων δημαγωγών».;

Γιατί το «δικαίωμα στην πληροφόρηση, που είναι ιερό», έχει γίνει «καθήκον στην παραπληροφόρηση» που είναι ανίερο.