Ένα ανήθικο κράτος.

Το κράτος είναι η δομημένη μορφή της κοινωνίας.

Οι κανόνες που ρυθμίζονται οι σχέσεις των μελών της κοινωνίας με την δομημένη μορφής της, το κράτος δηλαδή, περιγράφονται στο σύνταγμα.

Το κράτος για να λειτουργήσει χρειάζεται έσοδα.

Και μέσα στα έσοδά του είναι και οι φόροι.

Οι πολίτες συνεισφέρουν στους φόρους, όχι σε ισότιμη βάση, αλλά σύμφωνα με τις δυνατότητές τους.

Πρώτη αντίφαση. Ενώ έχουμε ισότητα ψήφου, δεν έχουμε ισότητα στους φόρους.

Δηλαδή εγώ με την μία ψήφο μου, πληρώνω φόρους 1.000 ευρώ τον χρόνο, σε αντίθεση με τον παραδίπλα, που έχει μία ψήφο και αυτός αλλά πληρώνει 5.000 ευρώ τον χρόνο.

Αυτό είναι αντιφατικό και ανήθικο. Προκειμένου λοιπόν η ανηθικότητα να μετριασθεί, οφείλει  το κράτος και βάζει κανόνες ηθικής. Και εκτός των άλλων φροντίζει ανεξαίρετα να δίνει δωρεάν παροχές στους πολίτες του.

 Έρχεται λοιπόν το σύνταγμα και λέει. Προστατεύω την περιουσία. Δεν επιβάλλω αναδρομικά νόμους. Προστατεύω την εργασία. Η υγεία, ή εκπαίδευση είναι κρατική και δωρεάν. Προστατεύω την οικονομική και επιχειρηματική δραστηριότητα. Ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητά του και να κάνει τις επιλογές του.              Έχεις πολίτη κάθε δικαίωμα να προσφύγεις σε δικαστήρια. Η δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη. Η διοίκηση οφείλει να ακολουθεί χρηστούς κανόνες.

Ας πάμε σε κάποια παραδείγματα.

 .. Α.. Πρίν 2 ή 3 χρόνια, τα τεκμήρια στα αυτοκίνητα , δεν ίσχυαν.  Κάποιοι συμπολίτες μας επέλεξαν να αγοράσουν αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, που τότε είχαν «χ» τέλη κυκλοφορίας.

Ερχεται σήμερα ή χθές το κράτος και λέει. Επαναφέρω τα τεκμήρια. Αυξάνω τα τέλη κυκλοφορίας. Επιβάλλω φόρο πολυτελείας.

Ένα ηθικό κράτος θα έλεγε. Οποιος αγοράσει από σήμερα και μετά αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού ισχύουν τα τεκμήρια, ισχύουν τα «χ» τέλη κυκλοφορίας, ισχύει ο φόρος πολυτελείας. Οσοι αγοράσατε στο προηγούμενο καθεστώς δεν ισχύουν για εσάς. Εάν αποφασίσετε να πουλήσετε το αυτοκίνητό σας, θα ισχύει το νέο καθεστώς για τον αγοραστή. Επειδή όμως έτσι σε περιορίζω στην αγοραπωλησία, σου δεσμεύω την περιουσία σου γιατί δεν θα μπορείς να το πουλήσεις, όταν έχεις ανάγκη, ο αγοραστής του μεταχειρισμένου, θα έχει μειωμένο τεκμήριο, μειωμένα τέλη, μειωμένο φόρο πολυτελείας.

…Β… πρίν από χρόνια, το κράτος έδινε κίνητρα για την αγορά νέας κατοικίας. Προέτρεπε τους εργαζόμενους, να πάρουν δάνεια. Είχε φτιάξει μηχανισμό αυτοχρηματοδότησης μέσω της Εργατικής Εστίας. Οι τόκοι των δανείων εξέπιπταν από το φορολογητέο σου εισόδημα. Η κατοικία δεν αποτελούσε τεκμήριο.

Ερχεται σήμερα το κράτος και λέει. Η κατοικία, που εγώ σε προέτρεψα να αγοράσεις, τώρα αποτελεί αντικείμενο φορολόγησης. Η κατοικία που εγω σε προέτρεψα να αγοράσεις, μέσω επιδοτούμενου δανείου, και τώρα που δεν μπορείς να πληρώσεις, γιατί εγώ δεν σου εξασφάλισα την εργασία και την οικονομική ευμάρεια, όπως προβλέπει το σύνταγμα, δεν με νοιάζει πρέπει να την πληρώσεις, πρέπει να βγεί σε πλειστηριασμό.

 Ένα ηθικό κράτος θα έλεγε. Δεν μπορώ αναδρομικά να φορολογήσω την κυριότητα μίας κατοικίας, που εγώ προέτρεψα ένα πολίτη να την αποκτήσει, την στιγμή που δεν του είπα, ότι μετά από 20 χρόνια ή 10, θα πρέπει να μου επιστρέψει ή να μου αποδώσει τους φόρους που γλύτωσε εκπίπτοντας τους τόκους του δανείου  από το εισόδημά του τότε.

Ένα ηθικό κράτος, θα έλεγε. Εφ όσον κύριοι δεν μπορώ να σας εξασφαλίσω την εργασία, την οικονομική ευμάρεια ως οφείλω από το σύνταγμα, οφείλω τουλάχιστον, να μην «πειράξω» την περιουσία σας. Γι αυτά που οφείλετε στις τράπεζες, ΕΓΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, σχηματίζω ένα ταμείο, πληρώνω τα δάνειά σας στις τράπεζες για να μην καταρρεύσουν, είμαι εγώ ο δανειστής σας, και όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν (π.χ. ανεργία κάτω του 10%, ΑΕΠ στα όρια του 2009) θα μου εξοφλήσετε το δάνειό σας σε εμένα.

 …Γ…. για μία μεταβίβαση ακινήτου, για μία κληρονομιά, ή για μία δωρεά, Το κράτος εισέπραττε φόρο στην αντικειμενική αξία από 10% έως και 30% ίσως και παραπάνω. Για το «κτίσιμο» καινούργιας οικοδομής, το κράτος εισέπραττε 23% ΦΠΑ. έρχεται σήμερα το κράτος και λέει. Οσοι έχετε περιουσία, που την αποκτήσατε πληρώνοντάς ΕΜΕΝΑ, τώρα σας βάζω νέο επιπλέον φόρο. Γιατί; …γιατί έχετε να σας πάρω. Ολοι εσείς που δεν κάνατε περιουσία, αλλά τα λεφτά σας τα φάγατε στα μπουζούκια στις πουτ@νες, στην Μύκονο, ….δεν θα πληρώσετε. Αμα δεν θέλετε να πληρώνετε φόρους πουλήστε την περιουσία σας. Δεν με νοιάζει αν δεν υπάρχουν αγοραστές. Δεν με νοιάζει αν οι τράπεζες δεν δίνουν δάνεια για τον αγοραστή. Δεν με νοιάζει αν οι αντικειμενικές που φορολογώ, είναι πολύ ποιο πάνω από τις πραγματικές. Δεν με νοιάζει εάν η περιουσία σας απαξιώθηκε από τις δικές μου παρεμβάσεις και την δική μου την ανικανότητα.

Ένα ηθικό κράτος θα έλεγε. Οσοι έχετε περιουσία, που την αποκτήσατε, πληρώνοντάς με για το συγκεκριμένο ακίνητο, δεν θα πληρώσετε φόρο. Από δώ και πέρα, όποιος αποκτά περιουσία, έχει 2 επιλογές. Ή με πληρώνει με την μία και «καθαρίζει» για το ακίνητο όπως γίνεται κατά το παρελθόν, ή δεν με πληρώνει και μου τα δίνει με δόσεις κάθε χρόνο.

Ένα απαράδεκτο να επιβάλλεται φόρος «διατήρησης» περιουσίας.

….Δ…. το κράτος έχει θεσμοθετήσει την «υποχρεωτική» ασφάλιση. Τι σημαίνει αυτό; …..; Οτι υποχρεωτικά καταβάλεις ασφαλιστικές εισφορές, είτε επιθυμείς είτε όχι. Τι σημαίνει αυτό; . ότι όποια και αν είναι η «περίπτωσή σου», αδιακριτα, το κράτος οφείλει να την καλύψει. Σε αντίθεση με τις ασφαλιστικές ιδιωτικές εταιρείες που και εσύ επιλέγεις αλλά και αυτές. Υπάρχουν περιπτώσεις, που καλώς ή κακώς οι ιδιωτικές δεν τις καλύπτουν.

Ένα ηθικό κράτος θα έλεγε. Για όσους ασφαλισμένους υπάρχουν, εγώ τους ασφαλίζω υποχρεωτικά όπως οφείλω για τα πάντα. Για όσους ασφαλισθούν από εδώ και πέρα, έχουν 2 επιλογές. Η θα ακολουθήσουν το παλιό το σύστημα, με 20% ο ασφαλισμένος και 30% ο εργοδότης, ή θα ακολουθήσουν το νέο σύστημα με 10% ο ασφαλισμένος και 30% ο εργοδότης. Στην περίπτωση όμως αυτή ….. θα έχουν τις «χ» παροχές. Ένα ηθικό κράτος, εάν ήθελε να απαλύνει τον εργοδότη από το 30% και να το κάνει 20%, θα έλεγε. Εργοδότη απο αύριο πληρώνεις 20%, διότι θέλω να σε «απαλύνω». Ασφαλιστικό ταμείο επειδή χάνεις το 10%, αυτό θα σου το δίνω εγώ.

 …Ε.. το κράτος , έχει θεσμοθετήσει την υποχρεωτική ασφάλιση για την ανεργία. Ερχεται και λέει. θα βάλω εισοδηματικά ή περιουσιακά κριτήρια για να πάρεις το επίδομα. Εσύ «πάμπλουτε», που τόσα χρόνια μου πληρώνεις ασφάλιση, δεν θα το πάρεις.

Ένα ηθικό κράτος θα έλεγε. Δεν μπορώ να μην δώσω σε ασφαλισμένο μου, την στιγμή που έχει πληρώσει και ασφαλιστεί για το επίδομα, ανεξάρτητα από την περιουσία του ή τα τυχόν άλλα εισοδήματά του.

 Ένα ηθικό κράτος θα έλεγε. Η ασφάλιση για την ανεργία είναι 5% για τον εργαζόμενο και 5% για τον εργοδότη. Οσοι μπαίνουν για πρώτη φορά στην εργασία έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν να μην πληρώνουν το 5%, αλλά δεν θα έχουν δικαίωμα στο επίδομα ανεργίας. Ο εργοδότης αντίθετα θα το πληρώνει, για να μην υπάρχουν θέματα στρεβλού ανταγωνισμού των εργαζομένων. Οσοι είναι παλιοί εργαζόμενοι, και δεν επιθυμούν να συνεχίσουν να πληρώνουν ασφάλιση για την ανεργία, έχουν κάθε δικαίωμα να ζητήσουν έντοκα τις δικές τους τις εισφορές πίσω έντοκα, αφού αφαιρεθούν τυχόν επιδόματα που έχουν λάβει. Επειδή οι ασφαλιστικές εισφορές έχουν εκπέσει από το φορολογητέο εισόδημα, κατά το παρελθόν, εγώ το ποσό της επιστροφής θα το φορολογήσω αυτοτελώς με 20%.

 Δεν θα αναφερθώ σε άλλα παραδείγματα αγαπητοί μου.

Ζούμε σε ένα ανήθικο κράτος. Που το ανεχόμαστε.

Γιατί;