Όταν είσαι 23, οφείλεις πάνω απ όλα να είσαι ιδεαλιστής ,
αλλά και πραγματιστής.
Στα 17 μου, πριν 38 χρόνια, ετοίμαζα την επανάσταση.
Στα 23
μου, είχα κατασταλάξει πια , δεν ονειρευόμουν επαναστάσεις, αλλά πολιτικά
συστήματα, προγράμματα οικονομικά, προγράμματα κοινωνικά, προγράμματα
διαχείρισης και διακυβέρνησης.
Στα 25 μου , τα παράτησα , ασχολήθηκα με το πώς θα γεμίσω το
στομάχι μου, πως θα αγοράσω το ρούχο «χ», το αυτοκίνητο «ψ»,
Έκανα και κάτι πολύ
χειρότερο. Άφησα τα σκουπίδια, να κανονίζουν την ζωή μου, την ζωή των παιδιών
μου, και των δισέγγονών μου.
Σήμερα, ένας φίλος από τα παλιά, από εκείνα τα «περίεργα», χρόνια μου και χρόνια του, μου το θύμισε πολύ «σκληρά». Μου έστειλε μια «μπροσούρα»,
από την εποχή της «επανάστασης».
…….θλίψη….. σκέτη θλίψη…….
Σαν να μην έχει περάσει ούτε μία μέρα………., μόνο που εγώ πια είμαι στα 55 μου, …….. και η «επανάσταση», φαντάζει πια όχι σαν αποτέλεσμα ανάγκης και ιδεολογίας
……….. αλλά η «επανάσταση» φαντάζει, σαν αποτέλεσμα απελπισίας
……….. δυστυχώς !!
