Σε σένα …….. μιλάω……

Που πήρες το πτυχίο σου, έκανες το μεταπτυχιακό σου, και έχεις μπει εδώ και καιρό τώρα, σε μια διαδικασία να ψάχνεις να βρεις δουλειά.

Έχεις απελπιστεί να κτυπάς πόρτες, να στέλνεις βιογραφικά, και να μην παίρνεις απάντηση.

Ντρέπεσαι να ζητάς από τους γέρους σου με την κουτσουρεμένη σύνταξη, 10 ευρώ, για να πάς να πιείς με την κοπελιά σου ένα καφέ.

Σκέφτεσαι να πάς «έξω», μπας και βρεις κάτι που θα σου επιτρέψει να ζήσεις στοιχειωδώς σαν άνθρωπος.

Ανατριχιάζω με το που το σκέφτομαι…… Ανατριχιάζω, όχι σαν πολίτης αυτής της χώρας, που …… τόσα χρόνια κι εγώ με τα ……. Δικά μου τα λεφτά……. Συντέλεσα στο να σπουδάσεις.

Ανατριχιάζω , όχι σαν πολίτης αυτής της χώρας, που την βλέπω να πεθαίνει καθημερινά, και που δεν θα έχει πια μέλλον, γιατί φεύγοντας οι νέοι και οι σπουδαγμένοι, ……… ή χώρα και η κοινωνία γενικότερα….. έχει τελειώσει για μία ακόμη φορά.

Ανατριχιάζω, γιατί σε 2 χρόνια, ο δικός μου ο γιός θα βρεθεί στην δική σου την θέση, και εγώ στην θέση του πατέρα σου.

Ωραίες λοιπόν είναι οι φιλοσοφίες « ενός πολίτη Ελληναρά», η πραγματικότητα όμως είναι ποιο ωραία ή ποιο θλιβερή, ειδικά όταν έχει να κάνει με την αμεσότητα και την καθημερινότητα της δικής μας θλιβερής ύπαρξης.

Είναι εύκολο το «έξω», φίλε μου;

Είναι εύκολο να μην βλέπεις ήλιο, να μην βλέπεις ουρανό, να ακούς μια ξένη βάρβαρη γλώσσα, να παρακολουθείς ξένα ήθη κι έθιμα, να προσπαθείς να σκεφτείς σαν Άγγλος, Γερμανός ή Αμερικάνος, την στιγμή που έμαθες 25-30 χρόνια τώρα , να ζείς, να αναπνέεις, να βλέπεις, να αισθάνεσαι, να ερωτεύεσαι, να λυπάσαι σαν Έλληνας;

Είναι εύκολο να μην βλέπεις τις εναλλαγές του καιρού, να «ερωτεύεσαι», να διασκεδάζεις, σαν αυτούς, να μην κλαίς στον επιτάφιο (δεν υπάρχει επιτάφιος εκεί), και να προσπαθείς να ζήσεις σαν «αυτούς», την στιγμή που εκπαιδεύτηκες μια ζωή να ζήσεις σαν εμάς;

Δεν ξέρω φίλε μου, ειλικρινά δεν ξέρω.

Αμα μου έλεγες, ότι θα πάω να ζήσω στην Γερμανία, ή στην Αγγλία, ή στην Αμερική, ή στην Κίνα, ή στην Μπουργκίνα Φάσο, ……γιατί «γουστάρω» να ζω εκεί……. Γιατί μου αρέσει ο τρόπος ζωής τους, …..θα σου έλεγα χωρίς κανέναν δισταγμό και ενδοιασμό…… ΠΗΓΑΙΝΕ…… ΝΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ….. γιατί …άργησες κιόλας…

Ξέρεις φίλε μου, νομίζω ότι όλοι κάνουμε ένα λάθος.

Και εμείς. Η Γενιά η δική μου και του πατέρα σου που τα «σκατώσαμε», ….. και εσείς η γενιά η δική σου και του γιού μου, που αποδεχόσαστε παθητικά μαζί με εμάς το «σκάτωμα».

Και δεν εννοώ ότι «μαζί τα φάγαμε»….. Εννοώ ότι «μαζί τα πληρώνουμε». …..  Ή μάλλον πληρώνουμε ΕΜΕΙΣ, αυτά που έφαγαν  ΑΥΤΟΙ. ………… και η πληρωμή φίλε μου , δεν είναι τα λεφτά….. οι φόροι, τα χαράτσια, το πετσόκομα των συντάξεων ( που οι συντάξεις μας, ήταν τα δικά μας τα λεφτά που τα πληρώναμε 30-35-40 χρόνια).

Η πληρωμή είναι ……. Το «κλέψιμο» του ονείρου, το «χάσιμο» της ελπίδας, ……. Και αυτό που σκέφτεσαι …. Να κάνεις σήμερα ΕΣΥ…….. και αύριο ο γιός μου.

η ελπίδα και το όνειρο φίλε μου, είναι δικά μας, …. Κατάδικά μας…..

δεν μπορεί κανένας να τα φορολογήσει, ούτε να τα απαγορεύσει.

Στο χέρι μας είναι.

Στο χέρι μας είναι να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε, ……. Και κυρίως να προσπαθήσουμε να κάνουμε τα όνειρα μας πραγματικότητα.

Ας το προσπαθήσουμε φίλε μου…… ας προσπαθήσουμε να ονειρευτούμε κατ αρχάς…..

Για να πάς στο φεγγάρι, ….. κάποιος πρέπει κατ αρχάς να το ονειρευτεί. …. Κάποιος μετά να το αποφασίσει ότι πρέπει να γίνει η προσπάθεια…… κάποιος μετά να το οργανώσει….. κάποιος να το σχεδιάσει….. κάποιος να το εκτελέσει…… και κάποιος να το πραγματοποιήσει.

Και δεν έχει διαφορά , πίστεψε με, αν είναι κάποιος ή κάποιοι, ένας ή πολλοί, ή λίγοι.

Εύκολο δεν είναι τελικά;

Ας ξεκινήσουμε να ονειρευόμαστε λοιπόν, …. Ή μάλλον….. ας θυμηθούμε να ονειρευόμαστε.

Η ζωή φίλε μου, είναι ΑΓΩΝΑΣ, ΠΟΝΟΣ, ΧΑΡΑ, ΛΥΠΗ και κυρίως προσπάθεια.

σου εύχομαι   ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ