Και οι μέρες συνεχίζουν να περνάνε. Εμείς όμως συνεχίζουμε να κάνουμε τίποτα. Εκτός από το να κάνουμε τίποτα μένουμε και μόνοι. Μένουμε μόνοι είτε γιατί το επιλέγουμε είτε γιατί οι καταστάσεις είναι τέτοιες που επιβάλουν την μοναξιά μας.
Και μένοντας απελπιστικά μόνοι στο τέλος καταλήγουμε να φταίμε μόνο εμείς. Και φταίμε εμείς γιατί στην τελική πορεία ήταν δικιά μας η απόφαση. Βλέποντας λοιπόν πως είναι δικιά μας η απόφαση εκνευριζόμαστε με τον εαυτό μας και χωρίς να το σκεφτούμε υπάρχει η ανάγκη να ξεσπάσουμε κάπου.
Ποιος όμως θα είναι ο τυχερός; Πάμε στο super market και παίρνουμε 3 πράγματα και ο λογαριασμός είναι 9,95.Εκείνη όμως την στιγμή παρατηρώντας την απόδειξη ,σκεφτόμαστε ότι η ταμίας μας είχε πει ότι τα 3 πράγματα που αγοράσαμε κάνανε 10 γαμημένα ευρώ.Γιατί μωρή πατσαβούρα δεν μου έδωσες 5 λεπτά ρέστα;
Όμως όλα αυτά τα φωνάζουμε από μέσα μας. Δεν τολμάμε να τα πούμε δυνατά. Αν τις το φωνάζαμε δεν θα ξανάκανε ποτέ το ίδιο λάθος.
Ποιος θα είναι λοιπόν ο τυχερός που θα τις φάει κύριοι; Και εγώ σας λέω ότι θα είναι σε όποιον κάτσει η μπίλια. Θα είναι μέχρι να μας γυρίσει το μάτι. Μόλις γυρίσει το μάτι μας, ο πρώτος που θα βρεθεί μπροστά μας θα φύγει χωρίς δόντια. Μπορεί να σας ακούγεται απειλητικό αλλά πιστέψτε με για έναν άνθρωπο που έχει τραβήξει τα πάντα αυτό δεν είναι απειλή.
Είναι όμως ικανές 3 μπουνιές να μας ξεθυμάνουν; Δεν νομίζω πως η όποια πίεση χρόνων ή μηνών είναι ικανή να εξαφανισθεί μέσα σε 5 λεπτά με 3 μπουνιές.
Και αφού περάσει ο θυμός τότε η θλίψη παίρνει το μέρος του. Ταυτόχρονα όμως συνειδητοποιούμε ότι οι όποιες καταστάσεις μας περιβάλουν είναι εξαιρετικά απλές απλά εμείς είμαστε αυτοί που τις κάνουμε περίπλοκες. Πάρτε το χρέος της Ελλαδίτσας για παράδειγμα. Έχουμε μπλέξει τα μπούτια μας αλλά άμα κάτσει κάποιος κάτω να δει τους αριθμούς θα καταλάβει ακριβώς από τι πάσχει αυτό το γαμημένο το κράτος.
Το χειρότερο είναι ότι τώρα που γράφω έχω ένα χαμόγελο ίσα με τα αυτιά. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι τόσο αστείο. Ίσως είναι αυτό το θλιμμένο χαμόγελο το οποίο μας διακατέχει όταν ήμαστε αμήχανοι και μπερδεμένοι.
Όλοι μας ξέρουμε από τι πάσχουμε αλλά δεν το ομολογεί κανένας. Δεν το ομολογεί κανένας γιατί πολύ απλά έχει συνηθίσει την μοναξιά του.
Και μένοντας απελπιστικά μόνοι στο τέλος καταλήγουμε να φταίμε μόνο εμείς. Και φταίμε εμείς γιατί στην τελική πορεία ήταν δικιά μας η απόφαση. Βλέποντας λοιπόν πως είναι δικιά μας η απόφαση εκνευριζόμαστε με τον εαυτό μας και χωρίς να το σκεφτούμε υπάρχει η ανάγκη να ξεσπάσουμε κάπου.
Ποιος όμως θα είναι ο τυχερός; Πάμε στο super market και παίρνουμε 3 πράγματα και ο λογαριασμός είναι 9,95.Εκείνη όμως την στιγμή παρατηρώντας την απόδειξη ,σκεφτόμαστε ότι η ταμίας μας είχε πει ότι τα 3 πράγματα που αγοράσαμε κάνανε 10 γαμημένα ευρώ.Γιατί μωρή πατσαβούρα δεν μου έδωσες 5 λεπτά ρέστα;
Όμως όλα αυτά τα φωνάζουμε από μέσα μας. Δεν τολμάμε να τα πούμε δυνατά. Αν τις το φωνάζαμε δεν θα ξανάκανε ποτέ το ίδιο λάθος.
Ποιος θα είναι λοιπόν ο τυχερός που θα τις φάει κύριοι; Και εγώ σας λέω ότι θα είναι σε όποιον κάτσει η μπίλια. Θα είναι μέχρι να μας γυρίσει το μάτι. Μόλις γυρίσει το μάτι μας, ο πρώτος που θα βρεθεί μπροστά μας θα φύγει χωρίς δόντια. Μπορεί να σας ακούγεται απειλητικό αλλά πιστέψτε με για έναν άνθρωπο που έχει τραβήξει τα πάντα αυτό δεν είναι απειλή.
Είναι όμως ικανές 3 μπουνιές να μας ξεθυμάνουν; Δεν νομίζω πως η όποια πίεση χρόνων ή μηνών είναι ικανή να εξαφανισθεί μέσα σε 5 λεπτά με 3 μπουνιές.
Και αφού περάσει ο θυμός τότε η θλίψη παίρνει το μέρος του. Ταυτόχρονα όμως συνειδητοποιούμε ότι οι όποιες καταστάσεις μας περιβάλουν είναι εξαιρετικά απλές απλά εμείς είμαστε αυτοί που τις κάνουμε περίπλοκες. Πάρτε το χρέος της Ελλαδίτσας για παράδειγμα. Έχουμε μπλέξει τα μπούτια μας αλλά άμα κάτσει κάποιος κάτω να δει τους αριθμούς θα καταλάβει ακριβώς από τι πάσχει αυτό το γαμημένο το κράτος.
Το χειρότερο είναι ότι τώρα που γράφω έχω ένα χαμόγελο ίσα με τα αυτιά. Δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι τόσο αστείο. Ίσως είναι αυτό το θλιμμένο χαμόγελο το οποίο μας διακατέχει όταν ήμαστε αμήχανοι και μπερδεμένοι.
Όλοι μας ξέρουμε από τι πάσχουμε αλλά δεν το ομολογεί κανένας. Δεν το ομολογεί κανένας γιατί πολύ απλά έχει συνηθίσει την μοναξιά του.
