Τι τους θες τους καναπέδες ,τις πολυθρόνες και τους όμορφους πίνακες; Λες πως είναι το σαλόνι του σπιτιού σου. Και όμως δεν περνάς τις ώρες σου μέσα σε αυτό. Γιατί τα έχεις όλα αυτά τότε; Τι έχουν να σου προσφέρουν;
Και από τις τρεις διαστάσεις του μυαλού σου καταλήγεις να βλέπεις δύο. Είναι μία φωτογραφία πλέον η όλη εικόνα. Άσκοπη ,άψυχη και κενή. Δεν υπάρχει νόημα στο να βγάζεις φωτογραφίες δίχως τους ανθρώπους μέσα σε αυτές.
Έτσι έχει καταντήσει και η ζωή αν δεν έχεις κάποιον του γούστου σου να την μοιραστείς. Και φτάνουμε στο σημείο να καμαρώνουμε για ότι έχουμε αλλά στην ουσία είναι άσκοπο και υποκριτικό. Στο σαλόνι του εαυτού σου δεν υπάρχουν άλλοι. Είναι πάντα κλειστό και σκονισμένο. Ας είχε κάποιος το θάρρος να μπει μέσα σε αυτό και ας δεχόσουν τις συνέπειες. Θα έπρεπε να καθαρίζεις συνέχεια. Βλέποντας πως δεν βγάζει πουθενά η όλη κατάσταση ,το ξανακλείνεις. Παχύ το στρώμα τις σκόνης σε κάνει να αποκλείνεις. Σε αποθαρρύνει λέγοντας σου πως μετά θα πρέπει να καθαρίσεις ξανά.
Λερώνεις καθαρίζεις ,λερώνεις καθαρίζεις ,λερώνεις καθαρίζεις. Μία ζωή θα λερώνεις ,μια ζωή θα καθαρίζεις. Υπάρχουν όμως και μικρά διαλύματα στα οποία περνάς την ώρα σου στο τραπέζι τις κουζίνας σου. Παρόλα αυτά το σαλόνι ακόμη να το ανοίξεις. Ίσως και να μην θες να το ανοίξεις. Και δεν θες γιατί όποιος ξένος μπαίνει μέσα ξεχνάει να καθαρίσει τα λασπωμένα του παπούτσια στο πατάκι της πόρτας.
Τελικά θα πρέπει να γκρεμίσεις το σαλόνι σου. Όταν το γκρεμίσεις θα καταλάβεις πραγματικά πόσο ανάγκη το είχες. Θα αναγκαστείς λοιπόν να το ξαναχτίσεις και αφού το έχεις χτίσει θα το ανοίγεις πιο συχνά.
