κύκλοι ..... ομόκεντροι....

περί πολιτικών κρατουμένων.........

κανείς σας, ίσως δεν θυμάται την υπόθεση ΠΟΛΕ.
Ο συγχωρεμένος πιά ΠΟΛΕ, είχε απασχολήσει ευρέως την Ελληνική Κοινή Γνώμη......

αφορμή για να το ξαναθυμίσω, ...... είναι η "σημερινή επικαιρότητα"....
αναφέρομαι στους κ.κ. ΞΗΡΟ, ΠΥΡΗΝΕΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ, στους Χρυσαυγίτες Βουλευτές, ..... και ακόμα ακόμα, στις θέσεις καθηγητών Πανεπιστημίων, Πρώην Πολιτικών, Πρώην Προέδρων της Ελληνικής Δημοκρατίας.......

για το τι είναι "πολιτικό θέμα"...... ακόμα και η άσκηση από την μεριά του κατηγορουμένου... αξιόποινων πράξεων......

δεν έχει σημασία του αν συμφωνεί κανείς ή αν διαφωνεί...... θα σας συνιστούσα όμως να διαβάσετε κάποιες "μικρές αντιγραφές" μου........ και θα σας συνιστούσα......ΑΠΛΑ..... οι προβληματισμοί σας να γίνουν.... ήρεμα, χωρίς φόβο , και χωρίς πάθος......



....απολαύστε το..... αξίζει τον κόπο....... πριν 38 χρόνια..... σε ανύποπτο χρόνο

Η υπόθεση Πόλε και το κράτος-δικαίου

Ελευθεροτυπία, 25 Αυγούστου 1976

Κουβέντιασα με καλοπροαίρετους φίλους νομικούς για την υπόθεση Πόλε και πρόσεξα ότι οι σκέψεις τους ήταν συγκεντρωμένες σε ένα σημείο «επιτρέπεται να μείνουν ατιμώρητες οι απάτες, οι πλαστογραφίες και τα άλλα αδικήματα που έχει διαπράξει»; Υποθέτω ότι το ερώτημα αυτό απασχολεί και άλλους, ιδίως νομικούς. Γιαυτό ίσως είναι χρήσιμο να δοθεί ευρύτερη δημοσιότητα στις σχετικές συζητή­σεις.

Πριν λίγες μέρες παρακολούθησα τη δίκη του Πόλε στην Αθήνα. Ο πρόε­δρος του δικαστηρίου αποκαλούσε τον εκζητούμενο συχνά «κατηγορούμενο». Ήταν πρόδηλα μια φραστική παραδρομή. Όμως έχω την υπόνοια ότι δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη πιο ήταν το αντικείμενο της δίκης αυτής. Το συμβούλιο του εφετείου Αθηνών δεν κλήθηκε να αποφανθεί αν οι πράξεις που καταλογίζονται στον Πόλε είναι αξιόποινες κι' αν πρέπει να τιμωρηθεί, αλλά μόνο τούτο: αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις του νόμου για την έκδοση του. Τα ελληνικά δικαστήρια δεν έχουν δικαιοδοσία να κρίνουν αν ο Πόλε πρέπει να τιμωρηθεί για τη δραστηριότητα που είχε αναπτύξει στη Γερμανία. Αυτό έχουν δι­καιοδοσία να κρίνουν τα γερμανικά δικαστήρια. Και το έκριναν. Κανείς δεν αμφισβη­τεί ότι ο γερμανικός ποινικός νόμος (όπως και ο ελληνικός) προβλέπει και τιμωρεί τις πράξεις, για τις οποίες ο Πόλε καταδικάστηκε στη Γερμανία. Ακόμη πρέπει να προσθέσω και τούτο: τα ελληνικά δικαστήρια δεν έχουν εξουσία να εξετάσουν αν η καταδικαστική απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου είναι σωστή ή εσφαλμένη, δί­καιη ή άδικη. Η δικαιοδοσία του ελληνικού δικαστηρίου περιορίζεται στην υπόθεση Πόλε σε τούτο μόνο: αν συντρέχουν οι νόμιμες προϋποθέσεις για την έκδοση του στη Γερμανία.

Λοιπόν τόσο η ελληνογερμανική σύμβαση του 1907, όσο και η ευρωπαϊκή σύμ­βαση του 1958 ορίζουν ότι η έκδοση δεν επιτρέπεται αν τα εγκλήματα που είχε διαπράξει ο εκζητούμενος σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με πολιτικούς στόχους. τοτε τα εγκλήματα είναι πολιτικά και η έκδοση απαγορεύεται.

Βέβαια, με το να χαρακτηριστεί ένα έγκλημα ως πολιτικό δεν παύει να είναι έγκλημα, δηλαδή καταλογιστή αξιόποινη πράξη. Ο πολιτικός χαρακτήρας του εγ­κλήματος δεν εμποδίζει την τιμωρία του στον τόπο που τελέστηκε. Εμποδίζει όμως την έκδοση αν ο δράστης καταφύγει σε άλλη χώρα. Μπορεί να υπάρχουν καλόπι­στοι που διαφωνούν με τη νομοθετική αυτή ρύθμιση. Μπορεί κανείς να προτιμάει την έκδοση και των πολιτικών εγκληματιών ή τουλάχιστον μιαν εξαίρεση ως προς τους τρομοκράτες. Όμως αφού η ρύθμιση αυτή δεν είναι καθιερωμένη από το θετικό δίκαιο, οι δικαστές έχουν υπηρεσιακό καθήκον να εφαρμόσουν το ισχύον δίκαιο, έστω και αν μερικοί το βρίσκουν χαλαρό.

Γιος κι' εγγονός διάσημων πανεπιστημιακών δασκάλων, ο δικηγόρος Ρ. Πόλε είχε όλες τις πόρτες ανοιχτές για μια άνετη σταδιοδρομία. Στη δίκη του βεβαιώθη­κε ότι τις απάτες και τις πλαστογραφίες, για τις οποίες έχει καταδικαστεί, δεν διέπραξε από ταπεινά ελατήρια, λ.χ. , για να πλουτίση. Η ίδια η καταδικαστική απόφα­ση του Μονάχου δέχεται ότι ο Πόλε ανήκε σε μιαν οργάνωση που απέβλεπε στην ανατροπή της γερμανικής κυβέρνησης και γενικότερα του δυτικού κοινωνικού κα­τεστημένου. Άρα τα αδικήματα του σχετίζονται με πολιτικούς στόχους. Λοιπόν, τόσο η ελληνογερμανική σύμβαση του 1907, όσο και η ευρωπαϊκή του 1958, αρ­κούνται στον έστω και έμμεσο συσχετισμό του εγκλήματος με πολιτικούς στόχους, δηλαδή με τον επηρεασμό των δημοσίων σχέσεων των μελών μιας πολιτείας, για να αποκλείσουν την έκδοση. Οι συμβάσεις αυτές, κυρωμένες με ελληνικούς νόμους, δεν κάνουν καμιά επιφύλαξη ότι τάχα το έγκλημα παύει να είναι πολιτικό αν οι πολιτικοί στόχοι του δράστη ή τα μέσα που χρησιμοποιεί για την πραγμάτωση τους αποδοκιμάζονται από την πλειοψηφία ή είναι απρόσφοροι ή ακόμη και δονκιχωτικοί. Όσο και αν σοκάρει είναι αλήθεια ότι και ο αντιδημοκρατικός στόχος είναι ένας στόχος πολιτικός που καλύπτεται από την απαγόρευση της έκδοσης του εγκλημα­τία.

Ύστερα από τη σκοτεινή εφταετία έχει γίνει πια κοινή συνείδηση η ανάγκη να ρυθμίζονται οι δημόσιες σχέσεις κάθε προσώπου από τη νομιμότητα και όχι από τη σκοπιμότητα της στιγμής. Ο καθένας μας, λέει το άρθρο 21 του Συντάγματος, έχει δικαίωμα να ζητήσει δικαστική προστασία και να προκαλέσει έτσι την ακύρωση μιας κρατικής ενέργειας που υπαγόρεψε η οποιαδήποτε παράνομη σκοπιμότητα. Και το δικαίωμα αυτό έχει ο καθένας μας, ως πρωταρχική εγγύηση ότι ζει μέσα σε κράτος δικαίου. Δε χάνει κανείς το δικαίωμα της δικαστικής προστασίας επειδή έχει προκα­λέσει την ευρύτερη αποδοκιμασία ως τρομοκράτης, ούτε, πολύ περισσότερο, επει­δή κάποιοι κύκλοι του ρίχνουν ανώνυμα ρετσινιές για υποτιθέμενα σεξουαλικά γού­στα που ψιθυρίζουν ότι έχει.

Αν ανεχθούμε να στραπατσάρονται οι αρχές του κράτους δικαίου για ορισμέ­νες κατηγορίες προσώπων, τότε δεν θα αργήσει να έρθει και η δική μας σειρά. Οι τελευταίες δεκαετίες στον τόπο μας είναι αρκετά διδαχτικές. Η δημοκρατία καταν­τάει απλή επίφαση αν δεν στηρίζεται στις αρχές του κράτους δικαίου. Και αυτές πρέπει να λειτουργούν για όλους το ίδιο.

Το συμβούλιο εφετών Αθηνών με το απορριπτικό του βούλευμα στάθηκε όρθι­ος φρουρός των αρχών του κράτους δικαίου.

Η επικρότηση

Εικόνες από μια δίκη

Καθημερινή, 25 Σεπτεμβρίου 1976

Καθηγητής της Πολιτικής Δικονομίας στην Νομική Σχολή, ο κ. Κώστ. Μπέης κατέθεσε σαν μάρτυρας υπερασπίσεως στην δίκη του Ρόλφ Πόλε. Οι ήρεμες, σταράτες και νομικά τεκμηριωμένες κουβέντες του, προκάλεσαν τον θαυμασμό και το σεβασμό του ακροατηρίου. Και καθώς ο νεώτατος καθηγητής, ο οποίος είχε προηγουμένως δηλώσει ότι υπήρξε μαθητής του πατέρα Πόλε στην Γερμανία, αποχωρούσε από την αίθουσα, ακούστηκε μια νεανική φωνή: «Ένας είναι ο Μπέης».

Κηδεύεται την τρίτη ο Γερμανός αντιεξουσιαστής Ρολφ Πόλε

Δημοσίευση: 09/02/2004 , Ενημέρωση: 09/02/2004

Κηδεύεται αύριο Tρίτη, στις 4.30 το απόγευμα από το νεκροταφείο του Zωγράφου, ο Γερμανός αντιεξουσιαστής Ρολφ Πόλε, που πέθανε το Σάββατο στην Aθήνα όπου ζούσε από το 1985 και η έκδοση του οποίου από τη χώρα μας στη Γερμανία, τη δεκαετία του '70, είχε προκαλέσει σάλο αντιδράσεων.

O Pολφ Πόλε, ο Γερμανός αντεξουσιαστής, ο οποίος εκδόθηκε από τη χώρα μας στα γερμανικά «λευκά κελιά», προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων, τη δεκαετία του 1970, άφησε την τελευταία του πνοή το Σάββατο στην Aθήνα, όπου ζούσε από το 1985 και εργαζόταν ως καθηγητής γερμανικών, μεταφραστής και συγγραφέας. O 59χρονος Πόλε σπούδασε νομική στο Bερολίνο και ήταν ενεργό μέλος στο φοιτητικό - αντεξουσιαστικό κίνημα. Tο 1973 συλλαμβάνεται για απόπειρα αγοράς όπλων και τον Mάρτιο του 1974 οδηγείται σε νέα δίκη με την κατηγορία της συμμετοχής στη «Φράξια - Kόκκινος Στρατός». Kαταδικάζεται σε φυλάκιση έξι χρόνων και πέντε μηνών. Tον Mάρτιο του 1975, μετά την απαγωγή του προέδρου των Xριστιανοδημοκρατών, Πέτερ Λόρεντς, από το κίνημα «2 Iούνη», ανταλλάσσεται μαζί με άλλους έξι κρατουμένους και αναχωρεί αεροπορικώς για την Yεμένη.

Tον Iούλιο του 1976 συλλαμβάνεται στην Aθήνα. H Aστυνομία διαπιστώνει ότι ο Pολφ Πόλε έφτασε στην Kέρκυρα στις 27-05-1976 με το όνομα Pικάρντο Πέντρο Pόχας. Kατά τη σύλληψή του ήταν άοπλος και έφερε περουβιανό διαβατήριο στο όνομα Aδόλφο Kριστομπάλ Φρέντιε. H κυβέρνηση της Oμοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας υποβάλλει στην ελληνική κυβέρνηση αίτημα έκδοσής του.

Tο Eφετείο της Aθήνας απορρίπτει το αίτημα. Tο αρμόδιο 5μελές Συμβούλιο Eφετών Aθηνών, στο οποίο μετέχει ο Xρήστος Σαρτζετάκης, απορρίπτει το γερμανικό αίτημα, κρίνοντας ότι η δράση του Πόλε είχε πολιτικό χαρακτήρα. H απόφαση αυτή συμβάδιζε απολύτως με την τοποθέτηση σημαντικών εκπροσώπων του νομικού και πολιτικού κόσμου.

O καθηγητής Γεώργιος-Aλέξανδρος Mαγκάκης, ο οποίος τότε ήταν βουλευτής της EΔHK, επικρότησε τη νομική της ορθότητα. O Γιάννης Xαραλαμπόπουλος, εκ μέρους του ΠAΣOK, ήταν πιο κατηγορηματικός: «O Πόλε αγωνίστηκε και αγωνίζεται για την επικράτηση των ιδεών του».

Στήριξη O Aνδρέας Παπανδρέου λίγες μέρες αργότερα και εν όψει της εκδίκασης της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό από τον Aρειο Πάγο προειδοποίησε: «Aναμένεται από ολόκληρο τον ελληνικό λαό ν' αποδείξει η Eλληνική Δικαιοσύνη την ανεξαρτησία της, τόσο απέναντι στην εκτελεστική εξουσία όσο και απέναντι στις αφόρητες και απαράδεκτες επεμβάσεις της γερμανικής κυβερνήσεως. O λαός αναμένει και θα κρίνει».Aνάλογες τοποθετήσεις είχαν οι εκπρόσωποι όλου του φάσματος της Aριστεράς, διαχωρίζοντας βέβαια τη θέση τους από τις απόψεις και τη δράση του εκζητούμενου Γερμανού πολίτη.

O τότε γενικός γραμματέας της KE του KKE Xαρίλαος Φλωράκης δήλωσε: «Aνεξάρτητα από οποιεσδήποτε εκτιμήσεις σχετικά με την ορθότητα των κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων και την αποτελεσματικότητα της τακτικής του, η δράση του Pολφ Πόλε είναι καθαρά πολιτική». O τότε πρόεδρος της EΦEE Στέφανος Tζουμάκας διατύπωσε την άρνηση του φοιτητικού κινήματος να δεχτεί μια τέτοια εξέλιξη: «H σπουδάζουσα νεολαία της Eλλάδος, η γενιά του Πολυτεχνείου, μέσα από τα βασανιστήρια της ασφάλειας και της EΣA, ξέρει τι περιμένει τον Pολφ Πόλε, αν εκδοθεί». Aκόμα και ο Zαν Πολ Σαρτρ, που βρέθηκε εκείνες τις μέρες στην Eλλάδα, έσπευσε να πάρει θέση: «τα αδικήματα για τα οποία κατηγορείται ο Πόλε είναι πολιτικά. Για τα πολιτικά αδικήματα η έκδοση είναι παράνομη».H γενική κινητοποίηση δεν απέτρεψε την έκδοση του Πόλε.

O Aρειος Πάγος με την απόφαση 890 της 1ης Oκτωβρίου 1976, δυο μέρες πριν από τις γερμανικές εκλογές, έκρινε ότι τα εγκλήματα για τα οποία είχε καταδικαστεί ο Πόλε δεν μπορεί να θεωρηθούν πολιτικά. Aυθημερόν ο Πόλε μεταφέρθηκε στη Γερμανία και παραδόθηκε στους διώκτες του. H ελληνική κυβέρνηση ανακοινώνει ότι ο Πόλε μεταφέρθηκε με ειδική πτήση. Oδηγήθηκε στις φυλακές του Στράουμπινγκ στο Mόναχο. H τότε αντιπολίτευση κατηγόρησε τον πρωθυπουργό Kωνσταντίνο Kαραμανλή ότι μ' αυτό τον τρόπο προσέφερε ένα πολιτικό δώρο στο φίλο του Xέλμουτ Σμιτ εν όψει των γερμανικών εκλογών που διεξάγονταν την επομένη. O σάλος κράτησε αρκετές μέρες, αλλά η υπόθεση δεν είχε κλείσει. Στη συνέχεια ασκήθηκε πειθαρχική δίωξη από το Aνώτατο Πειθαρχικό Συμβούλιο του Aρείου Πάγου σε βάρος των τριών δικαστών που πλειοψήφησαν στο Eφετείο (K. Aλεξόπουλος, Σ. Bάλλας, X. Σαρτζετάκης).

Δίωξη H άσκηση πειθαρχικής δίωξης εις βάρος των τριών δικαστών προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Θεωρήθηκε ως ευθεία παραβίαση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, καταγγέλθηκε από τα κόμματα και τον Tύπο και ζητήθηκε η παραίτηση του εισαγγελέα Mπλέτσα. Tο δικαστήριο του Mονάχου ορίζει την ποινή του Πόλε σε έξι χρόνια. Tο 1982 και αφού είχε εκτελέσει τις ποινές του, ο Pολφ Πόλε αποφυλακίζεται και το 1985 εγκαθίσταται στην Eλλάδα