Για άλλη μια φορά με πιάνω να αλλάζω την διαρρύθμιση. Πρέπει να είναι η 50η φορά που το κάνω τα τελευταία 3 χρόνια. Απλώς προσπαθώ να αλλάξω την μίζερη καθημερινότητα μου ,κάνοντας κάτι εύκολο και ανέξοδο.
"Ααα ,ωραία ιδέα μου έδωσες Ανίδεε" ,θα πει ένας από τους λίγους "μαλάκες" αναγνώστες που με διαβάζουν. Μην αλλάζετε τα έπιπλα στο σπίτι σας. Το μόνο που καταφέρνετε είναι να παρατείνετε την άσκοπη και ανώφελη μιζέρια που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε ,μπας και διορθώσουμε το "σωστό".
Πλέον δεν νιώθω παραγωγικός ,δεν νιώθω γεμάτος ,δεν νιώθω ότι προσφέρω κάτι ουσιαστικό. Μπορεί να γράφω και να σπάω το κεφάλι μου ,για να βάλω τον απέναντι μου ,στην διαδικασία να σκεφτεί αλλά είμαι ακόμα στο μηδέν.
-Πατέρα θα πάω να πάρω μέρος σε καμιά επαναστατική δράση.
-Πάνε αυτές οι εποχές παιδί μου ,δεν αξίζει πλέον
-Και τι άλλο μπορώ να κάνω ρε πατέρα;
-Δεν έχεις και πολλές επιλογές
-Και δηλαδή θα κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια;
-Τι κατάλαβα και εγώ που έβγαινα στους δρόμους;
Κλασική συζήτηση ανάμεσα σε πατέρα και γιο με μηδέν νόημα και ουσία. Θα την θυμάσαι αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να σου προκαλέσει κανένα συναίσθημα γιατί ποτέ δεν την έκανες πράξη. Τα μικρά παιδιά ανεβαίνουν στο ξύλινο αλογάκι τους και νιώθουν βασιλιάδες. Εμείς που μεγαλώσαμε και δεν μπορούμε να ανεβαίνουμε στο ψεύτικο άλογο μας ,δεν είμαστε στην θέση να έχουμε ούτε αυτή την ψευδαίσθηση.
Τι και αν κάναμε την ψευδαίσθηση πραγματικότητα;Τι και αν όλοι πραγματοποιούσαμε την ουτοπία μας; Ας είχαμε κάνει την αρχή τουλάχιστον ,και ας εφευρίσκαμε βελτιωτικά μοντέλα στην συνέχεια. Αλλά δεν είμαστε ικανοί να διατηρήσουμε ούτε την βάση την οποία κατά καιρούς κάποιοι προσέφεραν.
Και έτσι αφήνουμε την όλη κατάσταση σε χέρια αλλωνών. Οι άλλοι με την σειρά τους την αφήνουν στους αμέσως επόμενους. Το ονομάζω ,φαύλο κύκλο της απραξίας. Μα για ένα λεπτό πως γίνεται να είμαστε τόσο "γενναιόδωροι" στο συγκεκριμένο κομμάτι αλλά ταυτόχρονα να επιζητούμε την δόξα με τόση μανία. Πήραμε την λάθος στροφή ,αλλά δυστυχώς ο δρόμος είναι μονόδρομος.
Μακάρι να ήμασταν μόνο στα φράγκα φτωχοί ρε Βασίλη...
"Ααα ,ωραία ιδέα μου έδωσες Ανίδεε" ,θα πει ένας από τους λίγους "μαλάκες" αναγνώστες που με διαβάζουν. Μην αλλάζετε τα έπιπλα στο σπίτι σας. Το μόνο που καταφέρνετε είναι να παρατείνετε την άσκοπη και ανώφελη μιζέρια που εμείς οι ίδιοι φτιάξαμε ,μπας και διορθώσουμε το "σωστό".
Πλέον δεν νιώθω παραγωγικός ,δεν νιώθω γεμάτος ,δεν νιώθω ότι προσφέρω κάτι ουσιαστικό. Μπορεί να γράφω και να σπάω το κεφάλι μου ,για να βάλω τον απέναντι μου ,στην διαδικασία να σκεφτεί αλλά είμαι ακόμα στο μηδέν.
-Πατέρα θα πάω να πάρω μέρος σε καμιά επαναστατική δράση.
-Πάνε αυτές οι εποχές παιδί μου ,δεν αξίζει πλέον
-Και τι άλλο μπορώ να κάνω ρε πατέρα;
-Δεν έχεις και πολλές επιλογές
-Και δηλαδή θα κάθομαι με σταυρωμένα τα χέρια;
-Τι κατάλαβα και εγώ που έβγαινα στους δρόμους;
Κλασική συζήτηση ανάμεσα σε πατέρα και γιο με μηδέν νόημα και ουσία. Θα την θυμάσαι αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να σου προκαλέσει κανένα συναίσθημα γιατί ποτέ δεν την έκανες πράξη. Τα μικρά παιδιά ανεβαίνουν στο ξύλινο αλογάκι τους και νιώθουν βασιλιάδες. Εμείς που μεγαλώσαμε και δεν μπορούμε να ανεβαίνουμε στο ψεύτικο άλογο μας ,δεν είμαστε στην θέση να έχουμε ούτε αυτή την ψευδαίσθηση.
Τι και αν κάναμε την ψευδαίσθηση πραγματικότητα;Τι και αν όλοι πραγματοποιούσαμε την ουτοπία μας; Ας είχαμε κάνει την αρχή τουλάχιστον ,και ας εφευρίσκαμε βελτιωτικά μοντέλα στην συνέχεια. Αλλά δεν είμαστε ικανοί να διατηρήσουμε ούτε την βάση την οποία κατά καιρούς κάποιοι προσέφεραν.
Και έτσι αφήνουμε την όλη κατάσταση σε χέρια αλλωνών. Οι άλλοι με την σειρά τους την αφήνουν στους αμέσως επόμενους. Το ονομάζω ,φαύλο κύκλο της απραξίας. Μα για ένα λεπτό πως γίνεται να είμαστε τόσο "γενναιόδωροι" στο συγκεκριμένο κομμάτι αλλά ταυτόχρονα να επιζητούμε την δόξα με τόση μανία. Πήραμε την λάθος στροφή ,αλλά δυστυχώς ο δρόμος είναι μονόδρομος.
Μακάρι να ήμασταν μόνο στα φράγκα φτωχοί ρε Βασίλη...
