Οι μέρες περνούν. Κάθε λεπτό είναι και μια νέα μέρα. Κάθε μέρα και ένας νέος τάφος. Ανοίγουμε τάφους με τόση ευλάβεια όντας εθισμένοι στην νέκρα της καθημερινότητάς μας. Την νέκρα μπορεί να την βρει κανείς στους καναπέδες στις τηλεοράσεις και στις καφετέριες. Η ζωή έχει εγκατασταθεί ,εκεί ψηλά στο βουνό και στην μοναξιά των ετοιμοθάνατων ζωντανών νεκρών.
Η νέκρα πλέον είναι έμψυχη και βρίσκετε παντού μέσα μας. Παλιά δεν μίλαγαν για τον θάνατο γιατί δεν τον ήξεραν ούτε τον ζούσαν. Εγώ τον βλέπω και τον ζω καθημερινά να περνάει και να με χαιρετάει γελώντας ειρωνικά. Δεν είναι ντυμένος στα μαύρα όπως τον βλέπουμε στις ταινίες. Κάθε άλλο ,παρά τα σκοτεινά χρώματα δεν φοράει.
Και εμείς εκεί ,ζωντανοί νεκροί φτιάχνουμε και άλλες ανώδυνες ενέσεις και όνειρα για να πάρουμε μια ανάσα ζωής. Μόνο που και αυτή η ανάσα ζωής είναι γεμάτη με τοξικά και καρκινογόνα.Τάζουμε στους εαυτούς μας λαγούς με πετραχήλια για να μπορούμε να συνεχίσουμε την νεκρώσιμη πορεία μας.
Ζούμε και ας πεθαίνουμε. Αγαπάμε και ας μισούμε. Πράττουμε και ας μην θέλουμε. Νοιαζόμαστε και ας χλευάζουμε. Μην ρωτήσεις ποτέ κανέναν γιατί γίναμε έτσι. Μετά θα βλέπεις και εσύ τον θάνατο να σου χαζογελάει.
