Είχε ανεβεί εκεί ψηλά στην κορυφή. Έφτασε μετά από πολύ κόπο. Τα πόδια του ακόμα πονάνε. Δεν μιλάει. Και τι να πει δηλαδή; Με ποιόν να μιλήσει. Εκεί στο βουνό δεν χρειάζεται να μιλάς. Αυτό σε καταλαβαίνει.
Εκεί ψηλά στην κορυφή ,αφού έκατσε και ξαπόστασε ,άρχισε να μιλά με το εγώ του. Δύσκολη η κουβέντα. Ανοίγει κεφάλαια που υπό άλλες συνθήκες δεν θα περνούσαν καν από το μυαλό του. Τώρα όμως ,όλα τα συζητά. Παίρνει απαντήσεις για όλα. Τώρα το μυαλό του είναι ήρεμο. Και αφού μίλησε για ώρα με το εγώ του ,κατάλαβε ότι αυτό ήταν η ίδια η φύση. Ήταν το ίδιο το βουνό. Αυτή η κορυφή ,που του πήρε πολύ χρόνο και κόπο για να ανεβεί. Εκείνη την στιγμή είναι που συνειδητοποιεί ,ότι έχει γίνει ένα με την φύση του. Έχει συμφιλιωθεί με τον ίδιο του τον εαυτό.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε χώμα. Είμαστε κόκκοι ,μέσα στην άμμο. Αυτοί μας δίνουν μορφή αυτοί μας χαρίζουν απλόχερα το αύριο μας. Απλά κάποια στιγμή το ζητάν πίσω. Κάπως πρέπει να αναπληρώσουν το κενό ,βλέπεις. Έτσι λοιπόν ,παίρνουμε αυτή την ευκαιρία και την πετάμε. Την πετάμε τόσο μακρυά ,που στο τέλος ξεχνάμε να θυμηθούμε που την αφήσαμε. Δεν αντέχουμε το λάθος μας και ρίχνουμε την ευθύνη μας σε κάτι ανώτερο. Σε κάτι το οποίο ποτέ δεν θα καταλάβουμε γιατί το φτιάξαμε εμείς οι ίδιοι ,έτσι ώστε να μην είναι κατανοητό.
Αντί να πιστέψουμε λοιπόν στο ίδιο το εγώ μας ,στην ίδια την φύση μας , της γυρνάμε την πλάτη και φεύγουμε με γοργά βήματα μακρυά της. Λες και μας καταδιώκει ,ένα πράγμα. Εμείς όμως την παρεξηγήσαμε. Να βοηθήσει θέλει. Να μας ξαναβάλει στον δρόμο μας. Στον δρόμο που μας χάραξε ώστε να ευημερούμε. Όσο πιο κοντά φτάνουμε στην λύση του προβλήματος ,τόσο περισσότερο τρελαινόμαστε. Και όσο τρελαινόμαστε τόσο περισσότερο χανόμαστε. Και από εκεί που ήμασταν ψηλά στην κορυφή , πέφτουμε με ταχύτητα χιονοστιβάδας εκεί κάτω στα κάτεργα. Εκεί που το φως του ήλιου δεν έχει φτάσει ποτέ. Εκεί που τα σκουλήκια δεν γνωρίζουν τι εστί άνθος. Εκεί που τίποτα δεν ευδοκίμησε γιατί δουλεία αυτών που κατοικούν τα κάτεργα ,είναι να δίνουν δύναμη προς τα πάνω.
Είναι αυτοί που πάντα αρκούνταν στα λίγα. Αυτοί που γεννήθηκαν χωρίς προοπτικές εξέλιξης. Εκτελούν το μίζερο έργο τους με τόση ευλάβεια που κρατούν πάντα τα μάτια τους κλειστά. Έχουν προσαρμοσθεί στο σκότος μιας και ποτέ δεν είδαν την λάμψη αυτού του πολυπόθητου βουνού. Είναι αυτοί που γεννήθηκαν για να πεθάνουν.
Είμαστε η γενιά που γεννήθηκε για να πεθάνει.
Εκεί ψηλά στην κορυφή ,αφού έκατσε και ξαπόστασε ,άρχισε να μιλά με το εγώ του. Δύσκολη η κουβέντα. Ανοίγει κεφάλαια που υπό άλλες συνθήκες δεν θα περνούσαν καν από το μυαλό του. Τώρα όμως ,όλα τα συζητά. Παίρνει απαντήσεις για όλα. Τώρα το μυαλό του είναι ήρεμο. Και αφού μίλησε για ώρα με το εγώ του ,κατάλαβε ότι αυτό ήταν η ίδια η φύση. Ήταν το ίδιο το βουνό. Αυτή η κορυφή ,που του πήρε πολύ χρόνο και κόπο για να ανεβεί. Εκείνη την στιγμή είναι που συνειδητοποιεί ,ότι έχει γίνει ένα με την φύση του. Έχει συμφιλιωθεί με τον ίδιο του τον εαυτό.
Εμείς οι άνθρωποι είμαστε χώμα. Είμαστε κόκκοι ,μέσα στην άμμο. Αυτοί μας δίνουν μορφή αυτοί μας χαρίζουν απλόχερα το αύριο μας. Απλά κάποια στιγμή το ζητάν πίσω. Κάπως πρέπει να αναπληρώσουν το κενό ,βλέπεις. Έτσι λοιπόν ,παίρνουμε αυτή την ευκαιρία και την πετάμε. Την πετάμε τόσο μακρυά ,που στο τέλος ξεχνάμε να θυμηθούμε που την αφήσαμε. Δεν αντέχουμε το λάθος μας και ρίχνουμε την ευθύνη μας σε κάτι ανώτερο. Σε κάτι το οποίο ποτέ δεν θα καταλάβουμε γιατί το φτιάξαμε εμείς οι ίδιοι ,έτσι ώστε να μην είναι κατανοητό.
Αντί να πιστέψουμε λοιπόν στο ίδιο το εγώ μας ,στην ίδια την φύση μας , της γυρνάμε την πλάτη και φεύγουμε με γοργά βήματα μακρυά της. Λες και μας καταδιώκει ,ένα πράγμα. Εμείς όμως την παρεξηγήσαμε. Να βοηθήσει θέλει. Να μας ξαναβάλει στον δρόμο μας. Στον δρόμο που μας χάραξε ώστε να ευημερούμε. Όσο πιο κοντά φτάνουμε στην λύση του προβλήματος ,τόσο περισσότερο τρελαινόμαστε. Και όσο τρελαινόμαστε τόσο περισσότερο χανόμαστε. Και από εκεί που ήμασταν ψηλά στην κορυφή , πέφτουμε με ταχύτητα χιονοστιβάδας εκεί κάτω στα κάτεργα. Εκεί που το φως του ήλιου δεν έχει φτάσει ποτέ. Εκεί που τα σκουλήκια δεν γνωρίζουν τι εστί άνθος. Εκεί που τίποτα δεν ευδοκίμησε γιατί δουλεία αυτών που κατοικούν τα κάτεργα ,είναι να δίνουν δύναμη προς τα πάνω.
Είναι αυτοί που πάντα αρκούνταν στα λίγα. Αυτοί που γεννήθηκαν χωρίς προοπτικές εξέλιξης. Εκτελούν το μίζερο έργο τους με τόση ευλάβεια που κρατούν πάντα τα μάτια τους κλειστά. Έχουν προσαρμοσθεί στο σκότος μιας και ποτέ δεν είδαν την λάμψη αυτού του πολυπόθητου βουνού. Είναι αυτοί που γεννήθηκαν για να πεθάνουν.
Είμαστε η γενιά που γεννήθηκε για να πεθάνει.
