Η αλήθεια κατάντησε ψέμα. Το ψέμα έγινε η νέα αλήθεια και εμείς οι κουτοί
νομίζουμε πως είμαστε λάθος. Αυτοί είναι λάθος. Αυτοί είναι το ψέμα.
Η τέχνη κατάντησε παρελθόν και η θολοκουλτούρα παρελαύνει αναγκαστικά και όντας νομικά κατοχυρωμένη ,στα σαλόνια μας σαν πόρνη που απελπισμένα ζητάει τα χρήματα μας μετά την πράξη. Και εμείς της τα δίνουμε. Δεν λέμε όχι ,γιατί αν λέγαμε όχι θα μας έφερνε τον νταβατζή της να μας πλακώσει στις μπουνιές. Αφού θα έπαιρνε ότι προβλεπόταν ,θα μας έκλεβε κιόλας προς ένδειξη της ασέβειας μας.
Από μέσα βρίζουμε τα θεία που δεν μπορέσαμε να σηκώσουμε το ανάστημα μας. Έχουμε την δύναμη ,έχουμε και κάποιες δώσεις θάρρους βαθειά μέσα μας. Μας έμαθαν όμως να φερόμαστε πολιτισμένα. Αυτός ο δικτάτορας που λέγετε καθωσπρεπισμός ,μας κουνάει το δάχτυλο ,προτρέποντάς μας να μείνουμε στην θέση μας. Έτσι ,με πρόσχημα την σοβαρότητα και το καθώς πρέπει ,οι άλλοι ανενόχλητοι πράττουν το έργο τους και μας πατάνε στο κεφάλι μέχρι το κρανίο μας να σπάσει. Τα αίματα έχουν χαραχτεί στους τοίχους. Οι επόμενοι όμως δεν τους έδωσαν και ιδιαίτερη σημασία μιας και τα έχουν συνηθίσει. Δεν εκτιμάνε ούτε και κλαίνε την θυσία ,γιατί όταν αυτή έχει γίνει νόμος και αναγκαστική τιμωρία ,έχει γίνει και κομμάτι της ψυχής τους. Αναπτύξαμε το τέρας μέσα μας και αυτό πετάει μέσω του στόματος μας φλόγες και καίει τα πάντα. Την ίδια στιγμή ,εμείς οι ίδιοι νομίζουμε πως δίνουμε φως και βοηθάμε αυτό κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα ούτε και είναι προσδιορισμένο στο μικρό και αθώο μυαλό μας.
Η κωμικοτραγική ιστορία διαδραματίζεται με θύματα εμάς τους ίδιους. Οι μαριονέτες παίζουν τους διαλόγους τους με απόλυτη επιτυχία. Και ενώ άλλοι κινούν τα νήματα αυτές τώρα ,κλαίγοντας ,διανύουν την 10936η πράξη τους:
"Λυπάμαι κύριε αλλά θα σας πρέπει να σας πάρουμε το σπίτι"
"Λυπάμαι κύριε ,δεν υπάρχουν χρήματα στον λογαριασμό σας ,κατασχέθηκαν"
"Λυπάμαι κυρία μου ,αλλά απολύεστε"
"Λυπάμαι αλλά δεν υπάρχει ελεύθερο κρεβάτι ,θα πρέπει να κάτσετε στον διάδρομο"
"Να μου το πάρετε το σπίτι ,αλλά κουφάλες δεν θα ψοφήσω ποτέ"
"Δεν γίνεται αυτό ,εγώ πως θα ζήσω τώρα;"
"Δεν γίνετε να με απολύσετε ,είμαι έγκυος"
"Ας είναι και στον διάδρομο να κάτσω αρκεί να γίνω καλά"
Κόψτε τα σχοινιά και παραφερθείτε. Τρίξτε τους τα δόντια. Κάντε τους να τρέξουν. Εγκεφαλική βία στην πολιτισμένη βία τους.
Η τέχνη κατάντησε παρελθόν και η θολοκουλτούρα παρελαύνει αναγκαστικά και όντας νομικά κατοχυρωμένη ,στα σαλόνια μας σαν πόρνη που απελπισμένα ζητάει τα χρήματα μας μετά την πράξη. Και εμείς της τα δίνουμε. Δεν λέμε όχι ,γιατί αν λέγαμε όχι θα μας έφερνε τον νταβατζή της να μας πλακώσει στις μπουνιές. Αφού θα έπαιρνε ότι προβλεπόταν ,θα μας έκλεβε κιόλας προς ένδειξη της ασέβειας μας.
Από μέσα βρίζουμε τα θεία που δεν μπορέσαμε να σηκώσουμε το ανάστημα μας. Έχουμε την δύναμη ,έχουμε και κάποιες δώσεις θάρρους βαθειά μέσα μας. Μας έμαθαν όμως να φερόμαστε πολιτισμένα. Αυτός ο δικτάτορας που λέγετε καθωσπρεπισμός ,μας κουνάει το δάχτυλο ,προτρέποντάς μας να μείνουμε στην θέση μας. Έτσι ,με πρόσχημα την σοβαρότητα και το καθώς πρέπει ,οι άλλοι ανενόχλητοι πράττουν το έργο τους και μας πατάνε στο κεφάλι μέχρι το κρανίο μας να σπάσει. Τα αίματα έχουν χαραχτεί στους τοίχους. Οι επόμενοι όμως δεν τους έδωσαν και ιδιαίτερη σημασία μιας και τα έχουν συνηθίσει. Δεν εκτιμάνε ούτε και κλαίνε την θυσία ,γιατί όταν αυτή έχει γίνει νόμος και αναγκαστική τιμωρία ,έχει γίνει και κομμάτι της ψυχής τους. Αναπτύξαμε το τέρας μέσα μας και αυτό πετάει μέσω του στόματος μας φλόγες και καίει τα πάντα. Την ίδια στιγμή ,εμείς οι ίδιοι νομίζουμε πως δίνουμε φως και βοηθάμε αυτό κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα ούτε και είναι προσδιορισμένο στο μικρό και αθώο μυαλό μας.
Η κωμικοτραγική ιστορία διαδραματίζεται με θύματα εμάς τους ίδιους. Οι μαριονέτες παίζουν τους διαλόγους τους με απόλυτη επιτυχία. Και ενώ άλλοι κινούν τα νήματα αυτές τώρα ,κλαίγοντας ,διανύουν την 10936η πράξη τους:
"Λυπάμαι κύριε αλλά θα σας πρέπει να σας πάρουμε το σπίτι"
"Λυπάμαι κύριε ,δεν υπάρχουν χρήματα στον λογαριασμό σας ,κατασχέθηκαν"
"Λυπάμαι κυρία μου ,αλλά απολύεστε"
"Λυπάμαι αλλά δεν υπάρχει ελεύθερο κρεβάτι ,θα πρέπει να κάτσετε στον διάδρομο"
"Να μου το πάρετε το σπίτι ,αλλά κουφάλες δεν θα ψοφήσω ποτέ"
"Δεν γίνεται αυτό ,εγώ πως θα ζήσω τώρα;"
"Δεν γίνετε να με απολύσετε ,είμαι έγκυος"
"Ας είναι και στον διάδρομο να κάτσω αρκεί να γίνω καλά"
Κόψτε τα σχοινιά και παραφερθείτε. Τρίξτε τους τα δόντια. Κάντε τους να τρέξουν. Εγκεφαλική βία στην πολιτισμένη βία τους.
