Το μίσος μου έχει μεγαλώσει. Ώρες με πιάνω εξαιρετικά ακραίο
, άλλες πάλι με πιάνω νεκρό και ανεγκέφαλο μπροστά στο σκοτεινό μεγαλείο αυτού
του χαοτικού γραναζιού. Φοβάμαι πάρα πολύ για το μέλλον του τόπου μου. Όχι πως
έχει κάτι να μου προσφέρει. Ούτε και τα λόγια των διπλανών μου φαίνεται να
έχουν εξαιρετική σημασία για μένα και την μισητή καθημερινότητα μου.
Οι ρυθμοί στον τόπο μου τρέχουν με ρυθμούς ανεπανάληπτους.
Πόσο μάλλον για ένα έθνος που μετρά κάποιες χιλιάδες χρόνια ιστορίας. Ξέρω πως
αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει να δοθεί ένα τέλος σε αυτή
την ηθική κατάπτωση. Πως όμως να την πολεμήσω όταν ο μικρός γείτονας μου ,μου
ασκεί πολιτική βγαλμένη από την τηλεόραση και τις νομικά κατοχυρωμένες πράξεις
που η ίδια η άρχουσα τάξη επιβάλλει.
Και αφού πατέρα έχεις κάνει 15 φορές ζάπινγκ ,κάθεσαι και
βρίζεις μπροστά από την τηλεόραση σαν να μην υπάρχει αύριο. Λες και δεν σε
νοιάζει. Εγώ σου είπα να την κλείσεις την ριμάδα ,αλλά ο εθισμός σου σε αυτήν
είναι μεγαλύτερος και από αυτόν του τσιγάρου. Μετά σε ρώτησα ,τι σου προσφέρει
η τηλεόραση. Μου είπες πως σου έθεσα μία πολύ καλή ερώτηση. Παρόλα αυτά δεν μου
απάντησες ποτέ. Αν και για κάποια δευτερόλεπτα φάνηκε να το σκέφτεσαι ,δεν πήρα
απάντηση.
Με κυβερνάνε άτομα λυπηρά. Πάνω από το κεφάλι μου έχω έναν
ψυχικά ασταθή ,και έναν βουλιμικό. Για φαντάσου λοιπόν πόσο περισσότερο λυπηρός
είναι ο λαός μου. Και μετά τους φταίω εγώ ,που δεν μπορούν να μου πάρουν μιλιά.
Τρελός και χαραμοφάης είναι ο λαός μου. Τρελός και χαραμοφάης είναι ο καθηγητής
μου ,που χτυπιέται γιατί δεν παίρνει τον πάλαι ποτέ παχυλό μισθό του. Τρελή και
χαραμοφάγα είναι η γιαγιάκα που μένει από κάτω μου και κάθε μεσημέρι την ακούω
να ουρλιάζει στα εγγόνια της γιατί καθώς τρώνε δεν διαβάζουν. Τρελός και
χαραμοφάης είναι και ο ταρίφας της πόλης μου ,που διαμαρτύρεται για τον κρύο
τρόπο ομιλίας μου ,την στιγμή που μου παίρνει βρέξει χιονίσει 5 ευρώ την
ταρίφα. Τρελός και χαραμοφάης είμαι και εγώ που τους ανέχομαι περιμένοντας πως
θα αλλάξουν.
Τι να πάω να κάνω; Που να πάω και ποιος να με παρηγορήσει;
Μήπως να πάω μοναχός να διευρύνω τους ερωτικούς ορίζοντες; Μήπως να ασχοληθώ με
την πολιτική για να σαπίσω μέχρι θανάτου; Ή μήπως να λουφάξω για ακόμα μία μέρα
στην γωνιά μου, περιμένοντας τον τύπο με τα μαύρα να με πάρει στην αγκαλιά του;
Οι ζωές μας είναι ένα μόνιμο αδιέξοδο ,το οποίο είναι χτισμένο
από πέτρα και τσιμέντο. Είμαστε μαντρωμένοι
μέσα σε αυτό και ζούμε υπό την άγνοια των πράξεων μας. Πράξεις τις οποίες
άλλοι μας ανάγκασαν να πράξουμε ,και εμείς σαν χαζοί τις δεχτήκαμε σαν πακέτο
σωτηρίας. Είμαστε σαν τα γουρούνια που ζουν στο μαντρί ,που σερνόμενα με χαρά στις
λάσπες , περιμένουν την καθημερινή μεταλλαγμένη τροφή τους από τον κτηνοτρόφο τους.
Δεν του νοιάζει το μέλλον τους. Τρώνε ,κοιμούνται και χέζουν. Όταν όμως φτάνει
η ώρα να γίνουν ζαμπόν και λουκάνικα ,βελάζουν με τέτοια λύπη ,που ο
κτηνοτρόφος αντί να τα λυπηθεί και να αφήσει να ζήσουν ,φωνάζει την γυναίκα του:
«Γυναίκα θα έχουμε κρέας για έναν χρόνο. Στείλε και στα παιδιά στην Αθήνα 3
κιλά!!!»
Έτσι και εμείς ,ανθρωποειδή γουρούνια ,ζούμε για το τώρα
δίχως να έχουμε συναίσθηση του μέλλοντος. Το μέλλον μας λοιπόν το ξέρουμε.
Είναι προδιαγεγραμμένο. Γιατί πάνω απ’ όλα
είμαστε άξιοι των πράξεων μας.
