Οι ψυχές ζητούν επίμονα την λύτρωση. Ζητούν αυτό το άυλο και
φαύλο συναίσθημα. Άπιαστο ,ανεκπλήρωτο ,μισαλλόδοξο.
Ποιος είναι ικανός να εγγυηθεί αυτό το κάτι. Κανείς. Και
όποιος το λέει ψεύδεται.Η εξουσία του εαυτού μας αιωρείται πάνω από τα σάπια θεμέλια
του ανεκπλήρωτου εγωισμού μας.
Κάνοντας την απογραφή ,καταλαβαίνει κανείς ,ότι δεν είναι τα
πτυχία που μας εγγυούνται το τέλειο. Ούτε και οι συζητήσεις ενός τάχα υψηλού
επιπέδου ,που μας ανεβάζουν στα μάτια του απέναντι μας. Μας κοιτάει από
συνήθεια και συμφωνεί από ευγένεια. Έτσι του έμαθαν και έτσι θα συνεχίζει επ’
αορίστου να κάνει.
Σαν να σε βλέπω. Κάθεσαι στην άκρη του πεζοδρομίου. Τους κοιτάς
όλους επίμονα ,περιμένοντας μία κουβέντα τους. Έστω και την πιο ηλίθια. Αλλά κανένας
δεν ανταποκρίνεται στο εγκεφαλικό σου κάλεσμα. Όλοι σε προσπερνούν ,όλοι σε
αδειάζουν.
Και συ ρωτάς με επιμονή το εγώ σου ,τι να είναι αυτό που
φταίει. Άλλο ένα αναπάντητο ερώτημα στην λίστα του νεκρού.
Τι σκέφτεσαι; Μίλα μου… Μίλα μου ,χαζέ εαυτέ μου. Γιατί
φτάσαμε εδώ; Ποιος μας έφερε; Γιατί εμάς;
Σκέψεις επισκέψιμες. Κορόιδα ελπίδες με ποιόν νομίζετε πως
παίζετε; Παίζετε με τις δυνάμεις μας εις γνώσιν μας. Καραδοκείτε σε κάθε μας παραπάτημα
,περιμένοντας να πάρετε άλλο ένα κομμάτι ανεκπλήρωτου. Και ο τύπος ακόμα
περιμένει αυτή την ηλίθια μιλιά.
Τώρα που νύχτωσε και η πολιτεία έμεινε κενή, προσπάθησε τουλάχιστον να
πάρεις μία ηλίθια μιλιά από το εγώ σου το νεκρικό…
