Προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω το ψυχικό αδιέξοδο που καθημερινά διασταυρώνει το ξίφος του με την υπέρτατη μιζέρια που μας τυλίγει ,πέφτω για πολλοστή φορά σε αδιέξοδο. Βλέπεις ,δεν είναι το ψάξιμο στους κάδους ή η ζητιανιά των τσιγγάνων και όχι μόνο ,που καθημερινά επαληθεύει την λάθος πορεία που σαν ανθρωπότητα αλλά και πιο συγκεκριμένα σαν έθνος έχουμε διαλέξει να ακολουθήσουμε. Λίγο πολύ παντού υπάρχουν αυτά τα δεδομένα προβλήματα. Υπάρχει φτώχια ,υπάρχει πείνα υπάρχει και μίσος που είναι αποτέλεσμα όλων των προηγούμενων.
Σαν χάχας κοιτάω τον κόσμο να γκρεμίζετε ,χωρίς να μπορώ να
κάνω τίποτα. Και από πίσω μου είναι και άλλοι που νιώθουν τα ίδια συναισθήματα. Τα μάτια του όχλου με
κατάπιαν και τώρα με χωνεύουν. Μέσα στο στομάχι του υπάρχουν χιλιάδες ψυχές που
χτυπούν τους τοίχους ,ψάχνοντας απεγνωσμένα την έξοδο. Και από την άλλη αυτό που
λέγεται όχλος ,νιώθει ένα πρήξιμο στο στομάχι του.
Ασήμαντες οι σκέψεις
και οι παρομοιώσεις μου για αυτούς που δεν νιώθουν τίποτα. Ασήμαντος και
εγώ μπροστά στο υπεροπτικό τους βλέμμα ,που με κάνει να σκύβω το κεφάλι μου σε
κάθε κοίταγμα τους. Ειρωνεία η κοινωνία βγάζει. Αυτός ο οχετός πραγματοποιεί περιοδεία
και ξοπίσω του αφήνει μία τόσο ισχυρή δυσωδία ,που ο τόπος δεν μπορεί να ξαναδώσει ζωή στο οτιδήποτε.
Απολιθωμένο δάσος. Τώρα μετά από χρόνια ,είναι αξιοθέατο και οι παραθεριστές βγάζουν φωτογραφίες
για να τις δείξουν στην πατρίδα τους. Και εγώ απλά κλαίω. Όχι για πολύ όμως. Τα
πάντα έχουν τα όρια τους.
Ποιος ξέρει τι μας ξημερώνει αύριο. Μας μοιράζουν απλόχερα
θάνατο και μεις τον καταπίνουμε λες και είναι το ελιξίριο της ζωής. Μας ταΐζουν
σκουπίδια και μεις τα δεχόμαστε γιατί μας δίνουν κάποιες μικρές στιγμές χαράς.
Εθιζόμαστε σε όλα αυτά και μετά τα ζητάμε απεγνωσμένα σαν ετοιμοθάνατοι ναρκομανείς. Μας έχουν δέσει στο κρεβάτι του πόνου και μας κρατάνε σε
καταστολή δίνοντας μας τόνους χάπια ,που το μόνο που καταφέρνουν είναι να
παρατείνουν τον πόνο και το μαρτύριο μας.
Κάθεσαι και κλαις για περασμένα πράγματα μεγάλα. Έλα όμως που
όλα αυτά δεν έχουν καμία βαρύτητα πλέον. Αφού λοιπόν τα έχασες όλα αυτά και συμβιβάστηκες
με το γεγονός ότι μία ζωή θα σέρνεσαι έψαξες να βρεις αυτό ,που κάποιοι λένε
νόημα. Έννοια απροσδιόριστη και αφηρημένη στο μικρό κουτό μυαλό σου. Σπαταλάς τον χρόνο σου ψάχνοντας να βρεις αυτό
το νόημα. Ποιο νόημα; Που είναι αυτό το νόημα. Ποιος ορίζει αυτό το νόημα; Και
μετά από αυτό τι; Και μετά από αυτό ποιος;
Καμιά αλλαγή. Απλά χάσιμο χρόνου και εγκεφαλικών κυττάρων στο όνομα
του άπιαστου και του ανίερου.
Να ‘μαστε όμως ξανά στην αρχή. Φαύλος κύκλος η σκέψη του
σημερινού ανθρώπου. Το μοντέλο μας και το λογισμικό μας ,ίσως να είναι τόσο
εξελιγμένα που από την υπερβολικά μεγάλη ταχύτητα -που αναπόφευκτα ήρθε-
,χάνουμε τις αισθήσεις μας. Και απλά τρέχουμε. Βαδίζουμε προς το άγνωστο και
φτάνουμε σε άλλα επίπεδα μη ελέγξιμα και μη αποκωδικοποιημένα.
Και εσύ ,ακόμα και τώρα ,ρωτάς με επιμονή ποιος φταίει.
