Πολλές οι αναφορές στην μάνα. Πολλές οι αναφορές και στην
ξεχασμένη γη του φωτός. Αχ Ελλάδα ,γιατί πουλάς τα παιδιά σου; Πολλά και τα
κλάματα των παιδιών που αποχαιρετούν τον πατέρα τους στο αεροδρόμιο. Αχ Ελλάδα
,γιατί δίνεις την τύχη σου σε ανάξιους και σε προδότες; Ως πότε Ελλάδα; Ως πότε
χείριστε Έλληνα ,θα εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε χείριστους ανθρώπους;
Έλληνα βελτιώσου. Έλληνα πάρε το σπαθί και κόψε τα κλαδιά
του χάους ,που σαν δαιμονισμένη περικοκλάδα προκαλούν ασφυξία στον εγκέφαλο σου.
Κάντο πριν να είναι αργά. Κάνε το προτού πεθάνουν τα παιδιά σου. Κάνε το για να
ζήσουν και τα εγγόνια σου.
Αλλά εγώ δεν θα πέσω για ακόμα μία φορά στην παγίδα τους. Εγώ
δεν θα φύγω σαν όλους τους άλλους. Εγώ θα κάτσω εδώ. Θέλω να μου ρίξετε κι άλλο
τον μισθό. Θέλω να μου γαμήσετε ακόμα περισσότερο την κοινωνία. Θέλω και άλλη
δημοκρατία. Ακόμα περισσότερη δημοκρατία. Θέλω να αφήσετε καμένη γη πίσω σας.
Δεν θέλω να αφήσετε τίποτα όρθιο.
Και όσο με καταποντίζετε τόσο περισσότερο θα φουντώνω και
όσο περισσότερο φουντώνω τόσο περισσότερο θα αφρίζω. Εγώ κύριοι, θα κάτσω εδώ.
Θα κάτσω εδώ στο ακρωτήρι που λέγεται Ελλαδίτσα. Θα κοιμάμαι στην άσφαλτο και
πίνω νερό από τα λασπόνερα.
Θα κάτσω εδώ για να τους δω να τρέχουν. Και θα είμαι εγώ αυτός
που θα τους κάνω να τρέχουν.
Στοῦ μίσους τὰ μεσάνυχτα τρέμει ἑνὸς πόθου ἀστέρι.
Κι ἂν εἶμαι τῆς νυχτιᾶς βλαστός, τοῦ χαλασμοῦ πατέρας,
πάντα κοιτάζω πρὸς τὸ φῶς τὸ ἀπόμακρο τῆς μέρας.
