Γη του φωτός. Τι ειρωνεία… Πόσο χλευασμό παραπάνω να χωνέψω εγώ
και ο καθένας ,που προσπαθεί να βρει και
να βγάλει μία άκρη μέσα στο χαοτικό μυαλό μας ,που άλλοι επέλεξαν να
ακολουθήσουμε. Και είναι δύσκολο να αντισταθείς στο ρεύμα. Γιατί αν δεν
συμφωνήσεις ,θα σε καταπιεί.
Είναι πλέον δεδομένο ,πως η γη που γέννησε την δημοκρατία
,θα την σκοτώσει κιόλας. Ότι ζει ,πεθαίνει στον ίδιο τόπο. Η δημοκρατία πέθανε.
Και μαζί με αυτή πέθανε και η συνείδηση του Έλληνα. Μας νοθεύουν ,όπως οι κλέφτες την βενζίνη. Μας πολιορκούν
,όπως οι Τούρκοι το Μεσολόγγι. Μας εκτελούν ,όπως οι Γερμανοί τους Καλαβρυτινούς.
Είναι αυτό το αόρατο χέρι ,που αντί για όπλα και τουφέκια κρατάει ψυχολογικό
πόλεμο και χρήμα.
Η κρίση μας ,δεν είναι οικονομική. Είναι κυρίως
κοινωνική. Οι ρόλοι άλλαξαν και η
γυναίκα έγινε άντρας και ο άντρας γυναίκα. Το θηλυκό ,αποκήρυξε τον ρόλο του νομίζοντας
πως είναι αδικημένο. Μα ποιο είναι μεγαλύτερο χάρισμα ,από αυτό της γέννας και της
δημιουργίας ζωής; Τα ήθη και τα έθιμα αντικαταστάθηκαν ,από λαδιές ,κομπίνες ,νταηλίκια
και δολοπλοκίες. Οι μεγαλύτεροι κλέφτες διοικούν ,και οι σοβαροί τους υποκλίνονται
όντας εθισμένοι στον καθωσπρεπισμό και το νόμο ,που μόνο τους ίδιους δεν
ευνοούν.
Αλλά δεν χάνω την ελπίδα μου. Ξέρω ότι το βαρέλι έχει πάτο.
Και αφού ο πάτος είναι το αδιέξοδο ,κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε να γυρίσουμε προς
τα πίσω. Το θέμα είναι πότε ,πως και γιατί.
Πιστεύω στην νοοτροπία του φαύλου κύκλου και στην φυσική
ισορροπία των πραγμάτων. Οι κλέφτες θα πληρώσουν. Τα φίδια θα ξαναμπούν στις φωλιές
τους. Και ο φόβος θα κυριεύσει τα πρόσωπα τους. Αλλά όταν θα φοβηθούν θα είναι αργά.
Θα έχουν ήδη εξαϋλωθεί πριν καν το καταλάβουν.
Για να ζήσω εγώ θα πρέπει να φύγουν αυτοί.
Και η φύση βροντοφωνάζει : Ο θάνατος τους ,η ζωή μου…
