Μεγάλες καταστροφές υπόσχονται οι κυβερνόντες ,σε περίπτωση
που βγει το αντίπαλο δέος. Μπορώ να φανταστώ τι έχει να γίνει. Θα ξαναεμφανιστούν
οι δεινόσαυροι. Θα επέλθει βροχή κομητών και τα ζωντανά θα πεθάνουν. Ταυτόχρονα
,οι εγκληματίες θα αποκτήσουν υπερφυσικές δυνάμεις και θα σαρώνουν τα πάντα στο
πέρασμα τους ,μιας και το αντίπαλο δέος θα τους έχει παραχωρήσει ειδικούς
μαγνήτες που προσελκύουν κάθε είδους ,νομίσματα ,χρυσαφικά και διαμάντια.
Ακόμα χειρότερο όμως είναι το γεγονός ,ότι υπάρχουν άνθρωποι
που πιστεύουν ότι τους βάζουν στο πιάτο. Όχι δεν είναι ηλίθιοι. Απλά δεν
μπαίνουν στην διαδικασία να σκεφτούν ,γιατί δεν μπορούν να σκεφτούν μιας και ο
ψυχολογικός πόλεμος που τους ασκούν δεν έχει τελειωμό.
Μπροστά από την τηλεόραση κάθεται ο παππούς και κλαίει την
μοίρα του. Οδύρεται γιατί η σύνταξη του θα μειωθεί κι άλλο. Τους ρίχνει κατάρες
γιατί ξέρει πως παρόλα αυτά που έχει υποστεί από δαύτους ,θα πάει ξανά να τους ψηφήσει.
Προσοχή όμως. Δεν κλαίει για τα εγγόνια του ή τα δισέγγονα του ,που δεν θα
μπορούν να ζήσουν. Κλαίει για τον ίδιο ,που δεν μπορεί να ζήσει το παρόν. Και τι
χειρότερο από αυτό…
Μετά έχουμε τους σαραντάρηδες και τους πενηντάρηδες. Αυτοί
κάνουν αναλύσεις επί των αναλύσεων. Ναι δεν λέω ,λένε σωστά πράγματα. Αντί όμως
να λάβουν δράση και να πράξουν τις αναλύσεις τους ,συνεχίζουν να αναλύουν.
Άσκοπο.
Από την άλλη μεριά οι νέοι ,συνεχίζουν να χωρίζονται σε στρατόπεδα.
Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα ,κάποια
στιγμή θα κυβερνήσουν και εμένα. Το ξέρω. Τα παιδιά του κλότσου και του μπάτσου
,με σημαία τα εκάστοτε δικαιώματα θα ανεβούν στα ψηλότερα διοικητικά επίπεδα
,έτσι ώστε να ικανοποιήσουν τις σάπιες φιλοδοξίες τους ,που μόνο αυτούς περιλαμβάνουν.
Και έτσι αναπτύσσεται το σύστημα. Και έτσι κυλάει ο τροχός. Πόσο μακριά είναι όμως
ο τοίχος στον οποίο ο τροχός θα προσκρούσει πάνω του;
Ένα άλλο κομμάτι αποτελούν αυτοί οι οποίοι δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Είτε με
λόγια ,είτε με πράξεις ,διεκδικούν τα δεδουλευμένα και όσα δικαιούνται από
αρχαιοτάτους χρόνους. Ασκούν φασισμό στον φασισμό εκείνων που τους ταράσσουν
την ζωή. Και πολύ καλά κάνουν δηλαδή. Αποδεικνύουν ,ότι η δημοκρατία δεν μπορεί
να λειτουργήσει μιας και το ατομικό συμφέρον και η δολοπλοκία βασιλεύει ,έναντι
του κοινού καλού και τάξης στον φυσικό χώρο που τους περιβάλλει.
Είναι και αυτοί οι εικοσάρηδες που δεν έχουν να πουν τίποτα.
Είναι σιωπηλοί δεν λένε πολλά. Κοιτάζουν το απέραντο και όσο φτιάχνουν στο
μυαλό τους την τελειότητα ,τόσο περισσότερο νευριάζουν. Έχουν θράσος ,έχουν και
θυμό. Τον θυμό τους δεν τον εκφράζουν με χειρονομίες ή με βρισιές και λόγους. Τον εκτονώνουν στο σπίτι τους σπάζοντας
πράγματα ,χτυπώντας τους τοίχους και μιλώντας απότομα σους δικούς τους ανθρώπους.
Το κακό με αυτή την ομάδα ανθρώπων ,είναι πως δεν αποτελούν ομάδα. Ο καθένας
μόνος του ,λόγω το υπέρμετρου εγωισμού τους ,πιστεύουν πως δεν υπάρχουν άλλοι
σαν και αυτούς. Αυτό την φύση τους
λοιπόν ,δεν επενδύουν σε φιλίες γιατί δεν πιστεύουν σε αυτές. Δεν πιστεύουν
στην συζητητή γιατί ποτέ κανείς δεν πήρε στα σοβαρά τα λόγια τους. Αυτό όμως
που δεν υπολογίζουν είναι την πιθανότητα να μην έχουν βρει τα κατάλληλα άτομα
,έτσι ώστε να εξελίξουν την ουτοπική ιδεολογία τους και να την φέρουν σε γήινα
επίπεδα. Και τα ποσοστά αυτών είναι πολύ μικρά.
