Ακόμα όρθιος. Σηκώνεται και πέφτει. Πέφτει και σηκώνεται.
Και ξαναπέφτει. Και ξανασηκώνεται. Κίνηση αδέσμευτη. Κίνηση αυτογνωσίας και
κατανόησης. Αυτή είναι η κίνηση του
απλού και αοράτου.
Ο ουρανός συνεχίσει να είναι γαλανός. Ο ήλιος ανατέλλει και
δύει από τα ίδια σημεία. Το σπίτι σου συνεχίζει να είναι εδώ. Το χώμα που πατάς συνεχίζει να σου θυμίζει το ποιός είσαι. Τα δέντρα
χαρούμενα ευχαριστούν την φύση για ακόμα μία μέρα παραπανίσιας ζωής.
Εσύ ,είσαι μία από εδώ ,μία από κει. Ο κόσμος γύρω σου
γυρνάει με ρυθμούς φρενήρεις ενώ εσύ πιάνεις τον εαυτό σου να στέκεσαι και να τους
κοιτάζει έκπληκτος για την συμπεριφορά τους. Νομίζεις
,ότι δεν αποτελείς μέρος αλλά είσαι το αναγκαίο μικρό γρανάζι που η
κίνηση του συνεισφέρει στην συνολική λειτουργία του οργανισμού. Εσύ είσαι άλλο
ένα αναγκαίο κακό. Τι και αν λειτουργεί λάθος. Τι και αν δεν συμφωνείς με τον
τρόπο λειτουργίας. Τι και αν υπολειτουργεί. Συνεισφέρεις και συναινείς.
Τα μηνύματα είναι όλα τα ίδια. Οι λέξεις μεταβάλλονται.
Αλλάζουν θέσεις ,διασκορπίζονται στον αέρα. Είναι γύρω σου παρόλο που εσύ τα
ξεχνάς. Μην τα ξεχνάς. Να τα θυμάσαι. Αλλά ακόμη περισσότερο να θυμάσαι τα λόγια
των άλλων. Αυτά που είπαν ,αλλά ξέχασαν. Τα λόγια που είπαν αλλά τα πήραν πίσω.
Και δεν έχει σημασία το χρονικό διάστημα αλλά η έλλειψη εντιμότητας και καρδιάς. Σε αυτά ορκίζονται κάποιοι. Σε τι
ποσότητα όμως κατέχουν καρδιά και σε τι ποσότητα εντιμότητα. Κάποιοι φεύγουν.
Κάποιοι άλλοι έρχονται. Παρόλα αυτά είναι ίδιοι όλοι τους μιας και η καρέκλα
που καταλαμβάνουν είναι κοινή. ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΤΗΣ ,ΕΞΟΥΣΙΑ. Εσύ έχεις την πραγματική εξουσία. Εσύ είσαι η πλειονότητα. Εσύ είσαι και ο φόβος.
Να ασκείς φόβο. Πρέπει να ξέρουν πως άμα κάνουν λάθος ,θα
πρέπει να τους κάψεις. Να έχεις την φωτιά σου αναμμένη έτσι ώστε να την
βλέπουν. Να τους κοιτάς αγριεμένος ,έτσι ώστε να ιδρώνουν. Και όταν κάποιος ιδρώνει
,προσέχει.
Οι θέσεις άλλαξαν αλλά οι καρέκλες έμειναν ίδιες. Η υποκρισία
του συστήματος γεννά ,φρούδες ελπίδες ,τις οποίες εσύ ασπάζεσαι με στόχο την πρόσκαιρη
χαρά σου. Δεν είναι μόνιμη αλλά πρόσκαιρη. Τα συναισθήματα ανεβοκατεβαίνουν και
εσύ τρελαίνεσαι. Η ισορροπία σου διαταράσσεται και μία άλλη ,νέα είδους
ισορροπία έρχεται να επιβληθεί ,έτσι ώστε να καλύψει τα κενά της προηγούμενης. Πολεμάς
την φωτιά με φωτιά. Ένας πόλεμος αέναος και αδιατάρακτος ,στον οποίο εσύ καλείσαι
να συμμετάσχεις μιας και η φύση ,αυτή η ύστατη δύναμη ,στο επιβάλει. ΓΙΑΤΙ ΤΑ
ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ. Και αφού έτσι είναι ,έτσι πρέπει και
να μείνει.
Δεν υπάρχουν δάσκαλοι. Υπάρχουμε εμείς. Δεν υπάρχουν είδωλα.
Υπάρχουμε εμείς. Και αν κάποιος ποτέ θελήσει να βρει την λύση ,ας ρωτήσει την
μητέρα μας. Ας ρωτήσει της πέτρες και το χώμα. ΤΗΝ ΦΥΣΗ.
