Κάπου εδώ με αποσπά η μάνα μου."Θα με βοηθήσεις να διπλώσουμε τα σεντόνια; Πρέπει να τα σιδερώσω...¨. Νευριάζω μαζί της που με αποσπά ,νευριάζω με μένα που δεν είμαι στην θέση να της προσφέρω ξεκούραση και λίγων λεπτών ξεγνοιασιά.
Κάπως έτσι φτάσαμε στον Φλεβάρη του 15. Σε άκυρες στιγμές ,σε στιγμές που δεν το περιμένω έρχονται στο μυαλό μου ιστορίες τις οποίες αρχικά δεν συνειδητοποιώ. Λίγο μετά καταλαβαίνω ότι είναι αναμνήσεις."Μόλις τώρα ήρθε στο μυαλό μου ένα πράσινο αμάξι που σου είχαν δώσει από την δουλειά για μερικές ημέρες" είπα στον πατέρα μου."Ναι πρέπει να ήσουν 2 χρονών τότε".Τα έχασα. Μα πως γίνετε στα 22 του ένας άνθρωπος να έχει αναλαμπές μικρών και μεμονωμένων συμβάντων κάποιων λεπτών στα οποία θυμάται επακριβώς τις κινήσεις του; Πολλά πράγματα δεν μπορώ να τα κατανοήσω. Πολλές σκέψεις δεν μπορώ να τις ερμηνεύσω. Αυτό που μπορώ να συμπεράνω είναι πως μεγάλωσα. Και εκεί που έλεγα πως θέλω να μεγαλώσω τώρα λέω πως θέλω να μικρύνω. Να βλέπω τα πράγματα ποιο μεγάλα. Τους δικούς μου να ασχολούνται περισσότερο μαζί μου. Τους συνομήλικούς μου να στέκονται γύρω μου πιο αθώοι. Τους ανθρώπους ,να χαμογελάνε περισσότερο στο πέρασμα μου. Έτσι κάνουν όλοι με τα μωρά. Τι κάθομαι και σκέφτομαι ο βλάκας.
Παρόλα αυτά ,η μάνα μου ακόμα και τώρα με βλέπει σαν μικρό παιδί. Ο πατέρας μου πλέον έχει σταματήσει να ασχολείται μαζί μου για βλακείες. Συζητάμε ποιο σοβαρά θέματα. Ποιο μεγαλύστικα. ¨Μην νευριάζεις με την μάνα σου ,το καλό σου θέλει ,αλλά ξέρω ,σου την σπάει" Γνέφοντας του καταφατικά ,κάθομαι και σκέφτομαι από μέσα μου πως λέει βλακείες. Όπως και όλοι έμεις οι άντρες είμαστε βλάκες. Μέχρι να παντρευτούμε,ψάχνουμε ένα πανομοιότυπο αντίτυπο της μάνας μας,να νοιώθουμε αυτή την μητρική αγάπη. "Η μάνα σου και η μάνα μου ,είναι ίδιες του είπα στο ξεκάρφωτο." ¨Το ξέρω , τώρα το κατάλαβες;" Μήπως τελικά ο Οιδίποδας ήταν μία παρεξηγημένη προσωπικότητα; Και εκεί που το τραγικό σμίγει με το κωμικό ,με πιάνω να έχω αυτό το νευρικό γέλιο ,το οποίο δεν μπορώ εύκολα να σταματήσω.
Η ΕΛΠΙΔΑ ΧΑΘΗΚΕ. Τα παιδιά ξανάπεσαν για ύπνο και τα κοράκια ξαναβγήκαν στους ουρανούς με σκοπό να εντοπίσουν τους πιθανούς τους στόχους. Πρώτη φορά αριστερά ,φώναξαν κάποιοι. Πρώτη φορά τα @ρχίδια μας θα κινηθούν αριστερόστροφα ,φώναξαν οι υπόλοιποι. Ο καιρός γαρ εγγύς ,είπαν άλλοι. Μετανοείτε αμαρτωλοί ,είπαν επίσης κάποιοι. Και εγώ κάπου εκεί στην μέση χαμένος στο πληθος ακόμα έχοντας αυτή την ακραία στάση απέναντι τους ,σκέφτομαι πως το καλύτερο για αυτόν τον τόπο θα ήταν να πέσουν στον Καιάδα όλοι τους. Από την άλλη όμως τους βλέπω και γελάω."Φάση έχουν ,ας μείνουν λίγο ακόμα" λέω περιπεκτικά στον μικρό μου εαυτό.
Τελειώνοντας λοιπόν ,καταλήγω στο συμπέρασμα πως στα 70 μου ,όταν θα έχω στραβά δόντια ,όταν θα κρατάω μπαστούνι για να στηρίξω το στραβοπόδαρο μου και όταν τα χοντρά μου μαλλιά θα έχουν γκριζάρει το μόνο που θα έχει αλλάξει ,θα είναι οι μαλακίες που θα λέω μιας και μέσα σε αυτές θα εμπεριέχεται κάποια περισσότερη σοφία.
