ALLAHU AKBAR

Και όμως τους καταλαβαίνω. Ναι ,αυτούς τους καταλαβαίνω περισσότερο από όλους σας. Σκοτώνουν με σκοπό την επικράτηση της ειρήνης. Μίας ειρήνης δικιάς τους ,που μόνο αυτοί θα υπάρχουν και κανείς άλλος.

Ναι αυτούς τους καταλαβαίνω. Δεν δήλωσαν ποτέ δημοκράτες ,ούτε φασίστες. Δήλωσαν πίστη στον Αλλάχ. Βέβαια ο Αλλάχ αλλιώς φαντάζομαι πως θα τα έχει πει ,αλλά τι να κάνεις; Αυτοί τουλάχιστον δεν είναι ψεύτες. Σκοτώνουν για να τιμωρήσουν. Σκοτώνουν για να γίνουν παντοδύναμοι.

Αλλά εσείς κύριε Δημοκράτη μου τους φωνάζετε φασίστες. Τους φωνάζετε Ισλαμοφασίστες. Ναι δεν λέω ,όπου φασισμός και φόβος για χάσιμο της καλοπέρασης ,αλλά μήπως θα ήταν προτιμότερο και πιο αντρίκιο να πείτε πως φοβάστε; 

Καταστρέφουν μνημεία ,ναούς και κτίρια. Σκοτώνουν νεογέννητα στο όνομα του Αλλάχ μπαίνουν σε κτίρια με εκατοντάδες κόσμο φωνάζοντας «ALLAHU AKBAR». Αλλά ρε παιδί μου ,εσένα δεν σου έχει περάσει ποτέ από το μυαλό να κάνεις τα ίδια πάνω στον συνάδελφό σου , στους συμμαθητές σου και σε όλη την μαλακισμένη κοινωνία που δίχως έλεος έχει γεμίσει το κεφάλι σου με σκατά ,πόρνες και μπάφους. Bing Bang. Το σύμπαν σιγά σιγά συστέλλεται τόσο πολύ ,που προκαλείτε έκρηξη.
Κάπως έτσι μία νέας μορφής ισορροπία φτάνει στο τελικό της στάδιο. Οι πέτρες συμβιβάζονται με το γεγονός αυτό και ένας νέος τύπος ζωής ανατέλλει.  

Το θέμα είναι ποιος είναι αυτός που θα επιβληθεί. Ποιος θα κάνει την καλύτερη κίνηση; Και γενικότερα ποιος θα σκοτώσει περισσότερο. Με την επιβλητικότητα τους και την δύναμη τους ,οι άνθρωποι από τα προϊστορικά χρόνια μάχονταν είτε με τα ζώα ,είτε με άλλους ανθρώπους για να κερδίσουν κάτι παραπάνω. 

Εσύ Έλληνα τι είσαι; Είσαι θήραμα ή θηρευτής. Αν είσαι θηρευτής όλα καλώς. Αν όμως είσαι το θήραμα τότε ότι παθαίνεις το αξίζεις και με το παραπάνω. 

Και για ακόμα μία φορά: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ

Εγώ ο Κύριος

Φοράω φούτερ ,φόρμα ,αθλητικά. Βγαίνω έξω. Πάω να πάρω τον πρωινό μου καφέ. «Τι θέλεις αγόρι μου;» «Έναν φραπέ γλυκό με γάλα παρακαλώ» Μου τον φτιάχνει. Τον παίρνω. Τον πληρώνω. Φεύγω.

Φοράω πουκάμισο ,παντελόνι ,δερμάτινα παπούτσια. Πάω να πάρω τον πρωινό μου καφέ. «Τι θα θέλατε κύριε μου;» Έναν φραπέ γλυκό με γάλα παρακαλώ». Μου τον φτιάχνει. Τον παίρνω. Τον πληρώνω. Φεύγω.

Κάπως έτσι λοιπόν ,από την μία μέρα στην άλλη έγινα Κύριος. Από αγόρι έγινα Κύριος. Έτσι σε μία μέρα. Έτσι σε μία στιγμή. Οι γυναίκες άρχισαν να με κοιτάζουν περισσότερο στα πεζοδρόμια. Ο πατέρας μου νιώθει περήφανος γιατί όπως λέει «άντρεψα». Η μάνα μου χαμογελάει νομίζοντας πως με τα ωραία και καλά μου ρούχα ,αδυνάτησα. Και η γιαγιά μου ,μετά μανίας με φτύνει στο πρόσωπο νομίζοντας πως θα με ματιάσουν οι άλλες γιαγιάδες της απέναντι πολυκατοικίας ,γιατί όπως λέει δεν έχουν τόσο ωραίους εγγονούς όσο ο δικός της.

Εγώ πάλι από την πλευρά μου προσπαθώ να μην γελάσω. Κρατιέμαι να μην βγάλω αυτούς τους περίεργους ήχους από το στόμα μου ,μιας και είναι ένα συνονθύλευμα γέλιου και κλάματος με ταυτόχρονο λόξιγκα.

Μην γελάς έτσι. Μην κάνεις μαλακίες. Να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις. Να κλάνεις μόνο στο μπάνιο. Όταν χαιρετάς κάποιον να χαμογελάς. Φτιάξε την στάση του σώματος σου. Κάτσε κανονικά στην καρέκλα. Τρώγε καλύτερα. Μην κόβεις το ψωμί με τα χέρια ,κάνει τρίματα. Με ρέγουλο την φέτα ,δεν είναι για χόρταση. Μην λες πολλά ,δέξου ότι σου λένε. Μην μαλώνεις με τους άλλους ,απλά κούνα το κεφάλι σου και πες ναι. Να σέβεσαι για να σε σεβαστούν. 

Κύριε Α. θα μου στείλετε την κατάσταση με τους ελέγχους. Κύριε Α. πολύ βλαμμένη η Κυρία Β. Κύριε Α. μην λέτε πολλά πολλά με τον Δ. ,ότι θέλετε να το λέτε σε μένα. Αχ αυτός ο Ω. Κύριε Α.

Και ναι εγώ ο Α έγινα Κύριος Α. Απέκτησα κύρος ,σεβασμό και αξιοπρέπεια. Ναι ,εγώ ο Α –Που από εδώ και στο εξής θα λέγομαι Κύριος Α.-  απέκτησα όλα τα παραπάνω και πολύ λίγα παραπάνω χρήματα.

Και αν αυτός είναι ο τρόπος να πολεμήσω την βλακεία σας ,έτσι θα το καταφέρω...

Ναι ,εγώ είμαι ο Κύριος Α.

Εγώ ο Κύριος.

Φώναζε με Κύριο από εδώ και στο εξής.

Μία δίκη με πολλές καταδίκες.....

οι δίκες γίνονται στα δικαστήρια, είναι δημόσιες και μπορεί να τις παρακολουθήσει ο οποιοσδήποτε.

Δίκη κεκλεισμένων των θυρών, ή δίκη χωρίς ελεύθερη πρόσβαση του κοινού, είναι δίκη παρωδία, εκτός και μιλάμε για υποθέσεις ανηλίκων ή για υποθέσεις που αφορούν την εθνική ασφάλεια.

Δίκη μέσα σε φυλακές είναι απαράδεκτη, εκτός οι κατηγορούμενοι , είναι ιδιαίτερα επικίνδυνοι ή είναι όλοι τους ή η πλειοψηφία τους φυλακισμένοι ή προφυλακισμένοι.

οι δικαστές ορίζονται δια κλήρου. Εάν ας πούμε οι γυναίκες είναι το 30% του σώματος των δικαστών , λογικά σε μία σύνθεση 4 δικαστών-εισαγγελέως και 2 αναπληρωτών ..... άντε να έχεις 2 γυναίκες λένε οι στατιστικές ...... άντε να έχεις 3.

δεν μπορείς να έχεις 5 γυναίκες. Αυτό αντιβαίνει την λογική, τα μαθηματικά, την στατιστική.

δεν μπορείς να έχεις 5 γυναίκες, οι οποίες να ζητούν προστασία αστυνομική και εσύ να μην την δίνεις.....

και δεν μπορείς να διοργανώνεις πορείες κατά των "υπόδικων", και να δημιουργείς καθεστώς τρόμου και ψυχολογικής πίεσης κατά των δικαστών........ που κοίτα να δείς φίλε μου ....... είναι γυναίκες πέρα από τις στατιστικές..... και κοίτα να δείς φίλε μου, δεν έχουν και αστυνομική προστασία, παρ΄ 'ότι την έχουν ζητήσει......

τώρα, επί της ουσίας, κανένας δεν νοιάζεται πραγματικά.....

το "ένοχος" ή "αθώος"...... δεν έχει την παραμικρή ουσιαστική αξία.

σε κανένα χρόνο , που θα τελειώσει η δίκη-- αν τελειώσει στον χρόνο μέσα -- θα έχουν συμβεί κοσμοϊστορικά πράγματα.

οι "καταδικασθέντες" , μάλλον θα βγούν "ωφελειμένοι" από την καταδίκη, ...εάν "υπάρξει" τελικά......

και όλοι εμείς θα εξακολουθούμε "προβληματιζόμενοι", να αναλύουμε, και να "αναλυόμαστε".....

Μιλάμε για μία δίκη , που ξέχωρα από όλα τα άλλα, είναι το "μεγαλύτερο πολιτικό λάθος" .... από την μεταπολίτευση και μετά....

Μικρά και ανόητα λαθάκια...

Σιγά σιγά συνειδητοποιώ ,πως πράγματα τα οποία κάποτε με πείραζαν απίστευτα ,πλέον δεν είναι τίποτε παραπάνω από κάποια μικρά λαθάκια με τα οποία δεν μπορώ παρά να γελάσω. Ίσως να φταίει η αλλαγή περιβάλλοντος ,ίσως να φταίει ένας άλλος ,νέος τρόπος σκέψης ο οποίος σιγά σιγά εισαγάγεται στο κεφάλι μου. Και ναι μερικοί άνθρωποι ,είναι κάποια από αυτά τα μικρά λαθάκια τα οποία υπάρχουν γύρω μου. Όντας από την φύση μου ακραίος και αντιδραστικός δεν μπορώ παρά να ξεστομίσω ένα απλό «Κάψτε τους». Από την άλλη όμως κάθομαι και σκέφτομαι ,πως γιατί όχι ,ας αφήσουμε λίγο ακόμα τους κλόουν να χορέψουν.

Αυτά τα μικρά λάθη της φύσης, έχοντας μεγαλώσει μέσω των άλλων ,μεγαλύτερων λαθών ,διεκδικούν με μεγάλο ζήλο τον τίτλο της ανοικτής παλάμης ,το οποίο αγαλματάκι βεβαίως βεβαίως είναι επιχρυσωμένο ,μιας και η λάμψη των χαρακτήρων τους πρέπει να αντανακλάτε σε αυτό. Σε αυτόν τον διαγωνισμό κερδίζει όποιος έχει το ομορφότερο αλλά ταυτόχρονα γρηγορότερο αμάξι ,όποιος φοράει τα ακριβότερα και πιο φανταχτερά ρούχα και γενικότερα όποιος ξέρει να προκαλεί τις περισσότερες αντιδράσεις. Δεν έχει σημασία αν είναι θετικές ή αρνητικές. Δεν έχει σημασία του πως θα εκδηλωθούν. Το μόνο που πρέπει είναι να τους δεις.

Έλα όμως που εσύ ,αντί να γυρνάς το κεφάλι σου στην αντίθετη κατεύθυνση ή ακόμα και να τους καρπαζώνεις ,τους θαυμάζεις νομίζοντας πως μπορείς να γίνεις μέρος αυτής της κλίκας. Δεν έχει σημασία αν θα είσαι ο νερουλάς. Δεν έχει σημασία αν θα είσαι το ball boy. Σημασία έχει να είσαι μέσα σε αυτήν και να αποτελείς ζωτικό κομμάτι της ,μιας και το «έλα ρε ,τι λέει;» σε κάνει να ηδονίζεσαι. 

Είναι και αυτοί ,που όποτε περνάν από μπροστά τους ,τους φτύνουν. Ξέρουν ότι αυτά σε άλλους κόσμους δεν θα πέρναγαν. «Κοίτα τον ,τον πούστη ,θα τις φάει. Τον τρώει ο κόλος του.» «Άστον μωρέ να γελάσουμε λίγο…» , «Μα δεν μπορώ να τον βλέπω, θέλω να του σπάσω το σαγόόόόνι.»

Και είμαι και εγώ. Εγώ απλά τους κοιτάζω. Εγώ απλά τους κοιτάζω και γελώ. Γελάω ,γιατί ξέρω ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από κάτι μικρά και αθώα λαθάκια ,τα οποία αργά ή γρήγορα θα φάνε το κεφάλι τους. 

Αλλά επιτέλους ,ας τους σπάσει κάποιος την γυάλα.