Παραπροχθές τα πράγματα ήταν
όμορφα. Προχθές τα πράγματα ήταν κακά. Χθες τα πράγματα γίναν σκατά. Σήμερα ο
απόπατος γυαλίζει υπό το υποτονικό φως του φεγγαριού μέσα στην ανήσυχη ηρεμία
του ακρωτηρίου της ειδυλλιακής μπανανίας.
«Κάθε πέρσι και καλύτερα…» έχει γίνει
το σλόγκαν που διακοσμεί τις πόρτες μας κάθε τέλος του χρόνου ,αντικαθιστώντας
το «ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ» και το “BON NOEL” για τους
πιο ξενομανείς . Και κάθε φορά τα ίδια λάθη. Φωταγωγούμε τα σαλόνια μας –όσοι έχουμε
ρεύμα-,προσκαλούμε κόσμο. Το καλωσόρισμα είναι πάντα όμορφο. Φωνές ,χαρές ,τσιμπήματα
στα μάγουλα , ευχές. Το τέλος είναι πάντα κακό. Πολιτικές συζητήσεις ,Αλήτες-προδότες-πολιτικοί
, να δούμε τι μας έρχεται και τα σχετικά.
Τα πράγματα σήμερα δεν είναι
καλά. Τα πράγματα δεν πήγαιναν ποτέ καλά. Τα πράγματα τότε μπορεί να μην πήγαιναν
καλά ,αλλά οι άνθρωποι είχαν την ελπίδα. Η ελπίδα ήταν ένα μικρό καραβάκι το
οποίο όργωνε όλο το Αιγαίο. Οι άνθρωποι έριχναν σε αυτό και από μία ευχή. Το
καραβάκι αυτό έκανε τον γύρω της Ελλάδας. Πήγαινε από μέρος σε μέρος και μάζευε
στα αμπάρια του κάθε ευχή ,κάθε χαρά και κάθε γέλιο. Το όμορφο αυτό καραβάκι
τώρα έχει γίνει παλιοσίδερα ,αφού ο πλοιοκτήτης χρεοκόπησε και την περιουσία
του την αγόρασε αντί πινακίου φακής γνωστή τράπεζα. Τους χτύπησαν πόλεμοι ,αλλά όσοι δεν πέθαναν ,ορθοπόδησαν
και ευχαρίστησαν τον θεό για τις μέρες-δώρο που τους έδωσε. Αυτή η αλλαγή
λοιπόν τους χάρισε περίσσια αγάπη ,αξιοπρέπεια ,πυγμή ,ήθος και λογική. Από την
άλλη τους έδωσε πίκρα ,στενομυαλιά και δυστροπία. Και οι δύο αυτές πλευρές των προσωπικοτήτων
τους δεν είναι απαραίτητα κακές αν σκεφτεί κανείς ότι συνεργάζονται και προσφέρουν
ηρεμία και γαλήνη στην τρίτη ηλικία σήμερα.
Πριν από μερικά χρόνια η μεσαία
ηλικία τριγύρναγε σαν άρχοντας μοιράζοντας ρευστό ,αγάπη και προδερμ. Οι
εργοδότες τους ,τους ξεζούμιζαν και τους φώναζαν πετώντας τους τασάκια και
τόνους χαρτιών στις μούρες του. «Δούλεψε για να κερδίσεις, φώναζαν». «Αν θες
άδεια για να δεις τα παιδιά σου θα πρέπει σήμερα να δουλέψεις μέχρι αργά». «Αύριο
λήγει η προθεσμία για την υποβολή των φορολογικών της εταιρίας». Και τα σκυλιά
δούλευαν. Και τα σκυλιά δεν χαζολόγαγαν γιατί τα μούλικα τους έπρεπε να φάνε.
Σήμερα η μεσαία ηλικία κοιμάται ώρες στον ξεχαρβαλωμένο και παλιό καναπέ από
την εποχή των παχιών αγελάδων αφού το αφεντικό τους σχόλασε και τα παιδιά έχοντας
μεγαλώσει ακόμα πεινάνε γιατί παίζουν στην Α΄ εθνική με τους αναπληρωματικούς τους.
Φτάνοντας στην γενιά μου ,τα
πράγματα δεν προβλέπεται να αλλάξουν. Εμείς θέλουμε περισσότερα λεφτά από τα
γερόντια μας. Θέλουμε επιχειρήσεις ,λούσα και γκόμενες με μεγάλα βυζιά και
πεταχτούς κώλους. Όλοι μας θα τα καταφέρουμε ,γιατί όλοι μας έχουμε αυτό το
όραμα βαθιά ριζωμένο μέσα μας. Δεν πρόκειται να αποτύχουμε γιατί όλοι μας μπορούμε
και εκτός όλων των υπολοίπων έχουμε αυτόν τον παντοτινό μας σύμμαχο ,την καφεΐνη
να μας κρατάει ξάγρυπνους κάτω από τα αστέρια. Ένα παιδί μετράει τα άστρα…
Αύριο ,ελπίζω αυτόν τον απόπατο
να τον έχω μπαζώσει για να χτίσω το πιο όμορφο παλάτι του κόσμου.
«Πάει ο παλιός ο χρόνος
ας γιορτάσουμε παιδιά
και του χωρισμού ο πόνος
ας κοιμάται στην καρδιά»
