Βρίσκω την ανάγκη να γράψω ,και το κάνω. Είναι από τα λίγα πράγματα τα οποία μου αρέσει να κάνω. Το κάνω όποτε θέλω. Ψάχνω συνέχεια θέματα να γράψω και το κάνω με ευχαρίστηση. Μια μέρα θέλω να αγοράσω την δικιά μου γραφομηχανή. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όσο μεγαλύτερη είναι η παλαιότητα ενός προϊόντος τόσο μεγαλύτερη είναι και η αγνότητα του. Μπορεί να μην έχει τις ευκολίες των σημερινών υπολογιστών ,αλλά σου δίνεται η δυνατότητα να εκτιμήσεις τους περιορισμούς αλλά αντίστοιχα και τις ευκολίες των παλαιότερων εποχών.
Πλέον βγαίνω ελάχιστα από το σπίτι μου. Αν εξαιρέσω την μισή μου μέρα που περνάω στην σχολή.Και δεν βγαίνω συχνά από το σπίτι μου γιατί οι άνθρωποι μου έχουν δημιουργήσει αυτήν την αποστροφή. Μερικές φορές σκέφτομαι πως έχω εγώ το πρόβλημα ,πως εγώ κάνω κάτι λάθος το οποίο δεν αντιλαμβάνομαι. Κάθε μέρα στην σχολή νευριάζω. Δεν αντέχω η ζωή μου να περιστρέφεται γύρω από άτομα που σαν αντικείμενο συζήτησης έχουν τα μηχανάκια ,τις κόντρες ,το χρώμα νυχιών ή μαλλιών και οτιδήποτε περνάει από το κεφάλι του καθενός. Ναι ,σαφώς και καταλαβαίνω ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να ασχολείται και να κουβεντιάζει για ότι θέλει. Στην εποχή μας όμως ,η τεχνολογική πρόοδος γίνεται με στόχο τον αποπροσανατολισμό της μάζας.
Βαυκαλιζόμαστε με ανούσια αντικείμενα που σκοπό έχουν να μας απομακρύνουν από το πραγματικό κόσμο και τα πραγματικά προβλήματα. Αντί να παράγουμε έργο το οποίο στην τελική θα μας προσφέρει κάτι το ουσιώδες ,σπαταλάμε άσκοπα τον χρόνο μας και φροντίζουμε να βάζουμε τα δυνατά μας. Ψάχνουμε την επιβεβαίωση στα πρόσωπα των γύρω μας ,με απώτερο σκοπό αυτόν της εξιλέωσης.Ταυτόχρονα υποβαθμίζουμε τους γύρω μας για να τους φέρουμε στα μέτρα μας. Πάσχουμε από σύνδρομο κατωτερότητας χειρότερο και από αυτόν των nazi.
Πρόσφατα είχα μία συζήτηση με μία καθηγήτρια μου η οποία θα μείνει για πολύ καιρό στο κεφάλι μου. Η όλη συζήτηση άρχισε για την ύλη μίας προόδου που θα έπρεπε να γράψουμε στο μάθημα της για έναν καλύτερο βαθμό στην εξεταστική. Η καθηγήτρια μου λοιπόν αποφάσισε πως την εξεταστέα ύλη θα έπρεπε να την ανεβάσει στο twitter. Εγώ όμως της εξήγησα πως δεν είμαι μέλος κάποιου κοινωνικού δικτύου και ότι δεν θα είχα τρόπο να πάρω την ύλη. Μου απάντησε πως πρέπει να δημιουργήσω έναν λογαριασμό σε αυτά. Εγώ όμως της αρνήθηκα. Τότε ήταν που άρχισε να μου εξηγεί πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν ενωτικό χαρακτήρα και πως δεν πρέπει να αποφεύγουμε το γεγονός ότι παρακολουθούμαστε. Επίσης μου είπε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για την κυβέρνηση ή για μία οργάνωση να παρακολουθεί τον καθένα μας.
Εκείνη την στιγμή ,νευρίασα απίστευτα.
Έχω όμως κάποια ερωτήματα για όλους μας.
1ον: Ποιος έχει το δικαίωμα να μαθαίνει το τι κάνω εγώ;
2ον: Έχει ο καθένας δικαίωμα να μου υπαγορεύει το τι θα κάνω ,όποιο και αν είναι η ιδιότητα του ;
3ον: Η καθηγήτρια μου δεν θα έπρεπε να ανεβάσει την ύλη στο επίσημο site του ΤΕΙ;
Δεν δουλεύει που δεν δουλεύει τίποτα σωστά σε αυτή την μαμημένη χώρα εμείς τα μαμούμε ακόμα περισσότερο...Και το χειρότερο όλων είναι ότι έχουμε και την έγκριση των "ανωτέρων" να τα μαμήσουμε...
Συζητάω με τους γύρω μου και τους λέω ότι η αλλαγή θα πρέπει να έρθει εκ των έσω μας. Εμείς θα πρέπει να είμαστε αυτοί που θα πρέπει να αλλάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας και μετά να επηρεάσουμε θετικά των περίγυρο μας. Η απάντηση-πιπίλα όμως παραμένει πάντα η ίδια. Κι πώς να τα αλλάξουμε εμείς όλα ρε μακάκα ; Δεν βλέπεις ; Με τις απεργίες δεν γίνεται τίποτα. Με τις ψήφους μας δεν κάνουμε τίποτα. Πως να αλλάξουμε και τι να αλλάξουμε...
Τελικά όλο και συχνότερα πλέον καταλήγω στο συμπέρασμα πως είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δεν θεωρώ πως πρόκειται κάτι να αλλάξει γιατί πολύ απλά δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι...
Πλέον βγαίνω ελάχιστα από το σπίτι μου. Αν εξαιρέσω την μισή μου μέρα που περνάω στην σχολή.Και δεν βγαίνω συχνά από το σπίτι μου γιατί οι άνθρωποι μου έχουν δημιουργήσει αυτήν την αποστροφή. Μερικές φορές σκέφτομαι πως έχω εγώ το πρόβλημα ,πως εγώ κάνω κάτι λάθος το οποίο δεν αντιλαμβάνομαι. Κάθε μέρα στην σχολή νευριάζω. Δεν αντέχω η ζωή μου να περιστρέφεται γύρω από άτομα που σαν αντικείμενο συζήτησης έχουν τα μηχανάκια ,τις κόντρες ,το χρώμα νυχιών ή μαλλιών και οτιδήποτε περνάει από το κεφάλι του καθενός. Ναι ,σαφώς και καταλαβαίνω ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να ασχολείται και να κουβεντιάζει για ότι θέλει. Στην εποχή μας όμως ,η τεχνολογική πρόοδος γίνεται με στόχο τον αποπροσανατολισμό της μάζας.
Βαυκαλιζόμαστε με ανούσια αντικείμενα που σκοπό έχουν να μας απομακρύνουν από το πραγματικό κόσμο και τα πραγματικά προβλήματα. Αντί να παράγουμε έργο το οποίο στην τελική θα μας προσφέρει κάτι το ουσιώδες ,σπαταλάμε άσκοπα τον χρόνο μας και φροντίζουμε να βάζουμε τα δυνατά μας. Ψάχνουμε την επιβεβαίωση στα πρόσωπα των γύρω μας ,με απώτερο σκοπό αυτόν της εξιλέωσης.Ταυτόχρονα υποβαθμίζουμε τους γύρω μας για να τους φέρουμε στα μέτρα μας. Πάσχουμε από σύνδρομο κατωτερότητας χειρότερο και από αυτόν των nazi.
Πρόσφατα είχα μία συζήτηση με μία καθηγήτρια μου η οποία θα μείνει για πολύ καιρό στο κεφάλι μου. Η όλη συζήτηση άρχισε για την ύλη μίας προόδου που θα έπρεπε να γράψουμε στο μάθημα της για έναν καλύτερο βαθμό στην εξεταστική. Η καθηγήτρια μου λοιπόν αποφάσισε πως την εξεταστέα ύλη θα έπρεπε να την ανεβάσει στο twitter. Εγώ όμως της εξήγησα πως δεν είμαι μέλος κάποιου κοινωνικού δικτύου και ότι δεν θα είχα τρόπο να πάρω την ύλη. Μου απάντησε πως πρέπει να δημιουργήσω έναν λογαριασμό σε αυτά. Εγώ όμως της αρνήθηκα. Τότε ήταν που άρχισε να μου εξηγεί πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν ενωτικό χαρακτήρα και πως δεν πρέπει να αποφεύγουμε το γεγονός ότι παρακολουθούμαστε. Επίσης μου είπε ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι για την κυβέρνηση ή για μία οργάνωση να παρακολουθεί τον καθένα μας.
Εκείνη την στιγμή ,νευρίασα απίστευτα.
Έχω όμως κάποια ερωτήματα για όλους μας.
1ον: Ποιος έχει το δικαίωμα να μαθαίνει το τι κάνω εγώ;
2ον: Έχει ο καθένας δικαίωμα να μου υπαγορεύει το τι θα κάνω ,όποιο και αν είναι η ιδιότητα του ;
3ον: Η καθηγήτρια μου δεν θα έπρεπε να ανεβάσει την ύλη στο επίσημο site του ΤΕΙ;
Δεν δουλεύει που δεν δουλεύει τίποτα σωστά σε αυτή την μαμημένη χώρα εμείς τα μαμούμε ακόμα περισσότερο...Και το χειρότερο όλων είναι ότι έχουμε και την έγκριση των "ανωτέρων" να τα μαμήσουμε...
Συζητάω με τους γύρω μου και τους λέω ότι η αλλαγή θα πρέπει να έρθει εκ των έσω μας. Εμείς θα πρέπει να είμαστε αυτοί που θα πρέπει να αλλάξουμε πρώτα τους εαυτούς μας και μετά να επηρεάσουμε θετικά των περίγυρο μας. Η απάντηση-πιπίλα όμως παραμένει πάντα η ίδια. Κι πώς να τα αλλάξουμε εμείς όλα ρε μακάκα ; Δεν βλέπεις ; Με τις απεργίες δεν γίνεται τίποτα. Με τις ψήφους μας δεν κάνουμε τίποτα. Πως να αλλάξουμε και τι να αλλάξουμε...
Τελικά όλο και συχνότερα πλέον καταλήγω στο συμπέρασμα πως είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Δεν θεωρώ πως πρόκειται κάτι να αλλάξει γιατί πολύ απλά δεν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι...
