Δύσκολες καταστάσεις περνάμε όλοι μας. Όλοι μας έχουμε δίκιο αλλά και ταυτόχρονα όλοι έχουμε άδικο.
Πολλές φορές φτάνουμε στο σημείο να μαλώνουμε ,να τσακωνόμαστε χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό και λόγο. Άλλες φορές πάλι τσακωνόμαστε για σοβαρά πράγματα. Το θέμα όμως είναι ότι ποτέ δεν βρίσκουμε την λύση στο κοινό πρόβλημα όλων μας. Η συζήτηση καταντάει άσκοπη και μετά όλο και περισσότερα νεύρα μας κυριεύουν.
Έχω φτάσει στο σημείο να θεωρώ ,πως τελικά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει κανέναν. Ο υπέρμετρος πολλές φορές εγωισμός λειτουργεί σαν έμμεση επιβολή των προσωπικών απόψεων του καθενός.
Κάποτε οι φιλίες ήταν το παν για μερικούς ανθρώπους. Τώρα οι φιλίες αποτελούν άλλον έναν εξαθλιωμένο θεσμό της κοινωνίας μας.
Όπως προανέφερα κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν σε ουσιαστικό βαθμό. Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός ,ότι ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο σκέψεις ,ή διαφορετικές απόψεις. Όλα αυτά είναι σεβαστά και κατανοητά. Το θέμα όμως είναι ότι κανείς δεν προσπαθεί έστω και λιγάκι να μπει στην θέση του άλλου. Αν αυτό γινόταν ,τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Οι απόψεις θα ήταν πιο σφαιρικές ,πιο εποικοδομητικές και οι ανθρώπινες σχέσεις πιο ουσιώδεις.
Πολλές φορές βρισκόμαστε σε έναν κύκλο ανθρώπων ή σε μία παρέα και αργά ή γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι κανείς δεν είναι σε θέση να μας βοηθήσει ουσιαστικά. Είμαστε τόσα πολλά άτομα μαζεμένα γύρω από ένα τραπέζι αλλά στην τελική είμαστε και πάλι ολομόναχοι. Δεν υπάρχει αυτή η ουσιαστική επικοινωνία ,ο αλληλοσεβασμός και η αλληλοκατανόηση.
Δεν έχω καταλήξει ακόμα στο συμπέρασμα του τι φταίει. Ίσως έτσι να είναι και η ανθρώπινη μας φύση. Ίσως ο καθένας μας ξεχωριστά να γεννήθηκε σε μία εντελώς λάθος εποχή. Ίσως όλα να είναι μια φαντασία του αρρωστημένου εγκέφαλου μας.
Πολλά τα προβλήματα ,λίγες οι λύσεις.
Πολλές φορές φτάνουμε στο σημείο να μαλώνουμε ,να τσακωνόμαστε χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό και λόγο. Άλλες φορές πάλι τσακωνόμαστε για σοβαρά πράγματα. Το θέμα όμως είναι ότι ποτέ δεν βρίσκουμε την λύση στο κοινό πρόβλημα όλων μας. Η συζήτηση καταντάει άσκοπη και μετά όλο και περισσότερα νεύρα μας κυριεύουν.
Έχω φτάσει στο σημείο να θεωρώ ,πως τελικά κανείς δεν μπορεί να καταλάβει κανέναν. Ο υπέρμετρος πολλές φορές εγωισμός λειτουργεί σαν έμμεση επιβολή των προσωπικών απόψεων του καθενός.
Κάποτε οι φιλίες ήταν το παν για μερικούς ανθρώπους. Τώρα οι φιλίες αποτελούν άλλον έναν εξαθλιωμένο θεσμό της κοινωνίας μας.
Όπως προανέφερα κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει κανέναν σε ουσιαστικό βαθμό. Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός ,ότι ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο σκέψεις ,ή διαφορετικές απόψεις. Όλα αυτά είναι σεβαστά και κατανοητά. Το θέμα όμως είναι ότι κανείς δεν προσπαθεί έστω και λιγάκι να μπει στην θέση του άλλου. Αν αυτό γινόταν ,τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Οι απόψεις θα ήταν πιο σφαιρικές ,πιο εποικοδομητικές και οι ανθρώπινες σχέσεις πιο ουσιώδεις.
Πολλές φορές βρισκόμαστε σε έναν κύκλο ανθρώπων ή σε μία παρέα και αργά ή γρήγορα καταλαβαίνουμε ότι κανείς δεν είναι σε θέση να μας βοηθήσει ουσιαστικά. Είμαστε τόσα πολλά άτομα μαζεμένα γύρω από ένα τραπέζι αλλά στην τελική είμαστε και πάλι ολομόναχοι. Δεν υπάρχει αυτή η ουσιαστική επικοινωνία ,ο αλληλοσεβασμός και η αλληλοκατανόηση.
Δεν έχω καταλήξει ακόμα στο συμπέρασμα του τι φταίει. Ίσως έτσι να είναι και η ανθρώπινη μας φύση. Ίσως ο καθένας μας ξεχωριστά να γεννήθηκε σε μία εντελώς λάθος εποχή. Ίσως όλα να είναι μια φαντασία του αρρωστημένου εγκέφαλου μας.
Πολλά τα προβλήματα ,λίγες οι λύσεις.
