Ω άνοιξη ,πότε επιτέλους θα φανείς;
Για πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτός ο μακρύς και βαρύς χειμώνας. Βαρέθηκα τον χειμώνα με τις βροχές και τις καταιγίδες του. Πότε επιτέλους θα ανθίσουν τα λουλούδια; Πότε θα ανθίσουν οι ψυχές μας;
Και εμείς λουλούδια είμαστε. Τα λόγια μας είναι η γύρη. Οι πράξεις μας τα άνθη. Προς το παρόν όλα είναι καμμένα από το χιόνι και τον πάγο. Για πόσο ακόμα όμως; Για πόσο ακόμα θα παραμένουμε χωμένοι στο χιόνι και τα λασπόνερα; Πότε θα δούμε τον ήλιο καθαρό; Πότε θα λάμψουν οι ακτίνες του;
Στην μάχη του φωτός με το σκοτάδι ,το πρώτο θα πρέπει να νικήσει. Θα πρέπει να βοηθήσουμε εμείς οι ίδιοι να νικήσει. Αν το φως νικήσει ,θα ανθίσουν τα λουλούδια. Αν ανθίσουν τα λουλούδια ,θα έχουμε επιτέλους άνοιξη. Να γίνουμε ένα με την φύση μας. Να την ασπαστούμε και να την αγαπήσουμε. Αυτή θα μας δώσει τους καρπούς της απλόχερα και ευγενικά. Ας τους δεχτούμε και ας τραφούμε από αυτούς. Θα μας δώσουν ζωή και περίσσια ενέργεια για να συνεχίσουμε τον αδιάκοπο αγώνα μας ενάντια στον σκοταδισμό και την συννεφιά που μας κρύβουν τον ήλιο και σιγά σιγά μας κάνουν να αργοπεθαίνουμε.
Ως πότε θα έχουμε σκοτάδι; Ως πότε θα μαυρίζουμε τις ψυχές μας; Ως πότε θα δεχόμαστε την συννεφιά μας; Και αν δεν βρίσκουμε τον ήλιο ,ας δημιουργήσουμε τον δικό μας. Αν δεν μπορούμε να διώξουμε την συννεφιά ,ας την γκρεμίσουμε.
Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις...
