Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους τους αθλητές ,γονείς ,"παράγοντες" και φιλάθλους της ιστιοπλοΐας.
Από μικρός το άθλημα που αγαπούσα ήταν η ιστιοπλοΐα. Μέσω αυτού ένιωθα πως είχα δύναμη και αυτοπεποίθηση δεδομένου ότι από μόνος μου μπορούσα να χειριστώ ένα σκάφος σε δύσκολους καιρούς αλλά και σε άπνοιες. Χαιρόμουν που κάθε σαββατοκύριακο πήγαινα στο λιμάνι ,αρμάτωνα το σκάφος μου ,το έριχνα στην θάλασσα και αρμένιζα με τις ώρες. Το γούσταρα αυτό που έκανα αν και ποτέ δεν κατάφερα να φέρω μια διάκριση ή κάποιο μετάλλιο.
Την ιστιοπλοΐα την σταμάτησα στα 17 μου λόγω μαθημάτων. Ξανάρχισα στα 20 μου όμως όντας φοιτητής αλλά η δίψα μου για την θάλασσα δεν ήταν ίδια γιατί οι καταστάσεις είχαν αλλάξει. Τα παιδάκια πλέον μπαίνουν στην θάλασσα με σκοπό να πάρουν ένα 10% για τις πανελλήνιες τους. Οι γονείς θυμώνουν με εκείνα γιατί δεν προσπαθούν όσο θα έπρεπε. Οι προπονητές τα πιέζουν και τα βάζουν στο τριπάκι της υπερπροσπάθειας για να φτάσουν το άπιαστο και εκείνοι να φτιάξουν την φήμη τους. Οι "παράγοντες" πιέζουν τις τζουρίες να κάνουν και εκείνες τα κόλπα τους για να φτιάξουν το πολιτικό τους προφίλ για τις εκλογές πάσης φύσεως.. Από ένα άθλημα λοιπόν την είχαν μετατρέψει σε επάγγελμα.
Τους μικρούς και μεγάλους αθλητές τους ρωτήσατε; Ταυτόχρονα σκεφτήκατε ποτέ ότι το άθλημα σας μπορούσε να λειτουργείσει ως μέσο αποθάρρυνσης για όσους δεν κατάφερναν να φτάσουν στην κορυφή;
"Εμείς εδώ δεν παίζουμε ποδόσφαιρο ούτε μπάσκετ". "Εμείς εδώ κάνουμε ιστιοπλοΐα και δεν χρειαζόμαστε τις ντόπες και τα συμπληρώματα" Και όμως κύριοι κάνατε το άθλημα που εγώ ο ίδιος αγάπησα χειρότερο και από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Που πήγε ευχαρίστηση και η αυτοεκτίμηση. Τα παιδιά αντί να βγαίνουν χαμογελαστά από την θάλασσα βγαίνουν νευριασμένα. Και οι γονείς επίσης το ίδιο.
Εσείς λοιπόν που εκπροσωπείτε την ιστιοπλοΐα είστε ντροπή του αθλητισμού και την ευχαρίστησης και ακόμα μεγαλύτερη ντροπή θα πρέπει να νιώθετε για όσους είχαν περάσει από αυτό το άθλημα και το σταμάτησαν έχοντας στο μυαλό τους μία γλυκιά ανάμνηση.
Από μικρός το άθλημα που αγαπούσα ήταν η ιστιοπλοΐα. Μέσω αυτού ένιωθα πως είχα δύναμη και αυτοπεποίθηση δεδομένου ότι από μόνος μου μπορούσα να χειριστώ ένα σκάφος σε δύσκολους καιρούς αλλά και σε άπνοιες. Χαιρόμουν που κάθε σαββατοκύριακο πήγαινα στο λιμάνι ,αρμάτωνα το σκάφος μου ,το έριχνα στην θάλασσα και αρμένιζα με τις ώρες. Το γούσταρα αυτό που έκανα αν και ποτέ δεν κατάφερα να φέρω μια διάκριση ή κάποιο μετάλλιο.
Την ιστιοπλοΐα την σταμάτησα στα 17 μου λόγω μαθημάτων. Ξανάρχισα στα 20 μου όμως όντας φοιτητής αλλά η δίψα μου για την θάλασσα δεν ήταν ίδια γιατί οι καταστάσεις είχαν αλλάξει. Τα παιδάκια πλέον μπαίνουν στην θάλασσα με σκοπό να πάρουν ένα 10% για τις πανελλήνιες τους. Οι γονείς θυμώνουν με εκείνα γιατί δεν προσπαθούν όσο θα έπρεπε. Οι προπονητές τα πιέζουν και τα βάζουν στο τριπάκι της υπερπροσπάθειας για να φτάσουν το άπιαστο και εκείνοι να φτιάξουν την φήμη τους. Οι "παράγοντες" πιέζουν τις τζουρίες να κάνουν και εκείνες τα κόλπα τους για να φτιάξουν το πολιτικό τους προφίλ για τις εκλογές πάσης φύσεως.. Από ένα άθλημα λοιπόν την είχαν μετατρέψει σε επάγγελμα.
Τους μικρούς και μεγάλους αθλητές τους ρωτήσατε; Ταυτόχρονα σκεφτήκατε ποτέ ότι το άθλημα σας μπορούσε να λειτουργείσει ως μέσο αποθάρρυνσης για όσους δεν κατάφερναν να φτάσουν στην κορυφή;
"Εμείς εδώ δεν παίζουμε ποδόσφαιρο ούτε μπάσκετ". "Εμείς εδώ κάνουμε ιστιοπλοΐα και δεν χρειαζόμαστε τις ντόπες και τα συμπληρώματα" Και όμως κύριοι κάνατε το άθλημα που εγώ ο ίδιος αγάπησα χειρότερο και από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Που πήγε ευχαρίστηση και η αυτοεκτίμηση. Τα παιδιά αντί να βγαίνουν χαμογελαστά από την θάλασσα βγαίνουν νευριασμένα. Και οι γονείς επίσης το ίδιο.
Εσείς λοιπόν που εκπροσωπείτε την ιστιοπλοΐα είστε ντροπή του αθλητισμού και την ευχαρίστησης και ακόμα μεγαλύτερη ντροπή θα πρέπει να νιώθετε για όσους είχαν περάσει από αυτό το άθλημα και το σταμάτησαν έχοντας στο μυαλό τους μία γλυκιά ανάμνηση.
