Στο όνομα της διαρκούς αναζήτησης και του άπειρου ,καταστρέφουμε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα με απώτερο σκοπό να σκεφτόμαστε πολυπλοκότερα για να αναδεικνύουμε την μοναδικότητα μας. Η διαρκής σκέψη μας βάζει στην διαδικασία ,να καταναλώνουμε τον χρόνο μας σε άσκοπους συλλογισμούς οι οποίοι είναι ανέφικτοι και ανεφάρμοστοι. Και όλα αυτά γιατί δεν λαμβάνουμε υπ όψιν μας ,τις καταστάσεις που μας καταδιώκουν. Εμείς μπορεί σαν οντότητες και χαρακτήρες να παραμένουμε ίδιοι και απαράλλαχτοι ,οι καταστάσεις όμως εναλλάσσονται με γρήγορους ρυθμούς ,τους οποίους είμαστε ανίκανοι να ακολουθήσουμε.
Αντί να τους ανατρέψουμε ,τους αποδεχόμαστε και μπαίνουμε στον φαύλο κύκλο του ανελέητου μαζοχισμού μας. Αναρωτιόμαστε τι να είναι αυτό που να φταίει. Μήπως είναι η ταχύτατη εξέλιξη της τεχνολογίας; Ή μήπως φταίει η πολυπληροφόρηση;
Γενικότερα όμως ,εμείς οι"άνθρωποι" έχουμε την τάση ,να επαναπαυόμαστε στις παντός τύπου καταστάσεις. Όταν όμως αυτές αρχίσουν να μας στενεύουν ,τότε μόνο αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο.
Συνδυάζοντας λοιπόν την επανάπαυση με τη ανούσια πολυπλοκότητα των αφελών σκέψεων μας καταλήγουμε πάντα σε αδιέξοδο. Ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι δεν κάνουμε όπισθεν αλλά καθόμαστε εκεί κοιτώντας το εμπόδιο να υψώνεται μπροστά μας. Και όσο το κοιτάμε τόσο μεγαλώνει. Και όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο το φοβόμαστε. Τρέφεται από τον φόβο μας. Εμείς παραλύουμε. Μην μπορώντας να κάνουμε βήμα ,εγκλωβιζόμαστε. Αν όμως κλείναμε τα μάτια μας και σκεφτόμασταν ορθολογικά ,θα συνειδητοποιούσαμε ότι αυτός ο τόσο μεγάλος και ψηλός τοίχος ,με μία μπουνιά θα μπορούσε να διαλυθεί σε χιλιάδες μικρά κομμάτια.
Η απλότητα ,η αγνότητα και η ταχεία συνειδητοποίηση θα μας ξαναφέρουν πίσω στην ζωή. Σκοπός του ανθρώπου δεν είναι να επιβιώσει αλλά να ζήσει. Αντιθέτως η βία ,οι ιδεολογίες και ο φανατισμός δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα. Μετατρέψτε το άψυχο μηχάνημα σε άνθρωπο και η αρχή θα έχει ήδη πραγματοποιηθεί.
Αντί να τους ανατρέψουμε ,τους αποδεχόμαστε και μπαίνουμε στον φαύλο κύκλο του ανελέητου μαζοχισμού μας. Αναρωτιόμαστε τι να είναι αυτό που να φταίει. Μήπως είναι η ταχύτατη εξέλιξη της τεχνολογίας; Ή μήπως φταίει η πολυπληροφόρηση;
Γενικότερα όμως ,εμείς οι"άνθρωποι" έχουμε την τάση ,να επαναπαυόμαστε στις παντός τύπου καταστάσεις. Όταν όμως αυτές αρχίσουν να μας στενεύουν ,τότε μόνο αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο.
Συνδυάζοντας λοιπόν την επανάπαυση με τη ανούσια πολυπλοκότητα των αφελών σκέψεων μας καταλήγουμε πάντα σε αδιέξοδο. Ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός ότι δεν κάνουμε όπισθεν αλλά καθόμαστε εκεί κοιτώντας το εμπόδιο να υψώνεται μπροστά μας. Και όσο το κοιτάμε τόσο μεγαλώνει. Και όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο το φοβόμαστε. Τρέφεται από τον φόβο μας. Εμείς παραλύουμε. Μην μπορώντας να κάνουμε βήμα ,εγκλωβιζόμαστε. Αν όμως κλείναμε τα μάτια μας και σκεφτόμασταν ορθολογικά ,θα συνειδητοποιούσαμε ότι αυτός ο τόσο μεγάλος και ψηλός τοίχος ,με μία μπουνιά θα μπορούσε να διαλυθεί σε χιλιάδες μικρά κομμάτια.
Η απλότητα ,η αγνότητα και η ταχεία συνειδητοποίηση θα μας ξαναφέρουν πίσω στην ζωή. Σκοπός του ανθρώπου δεν είναι να επιβιώσει αλλά να ζήσει. Αντιθέτως η βία ,οι ιδεολογίες και ο φανατισμός δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα. Μετατρέψτε το άψυχο μηχάνημα σε άνθρωπο και η αρχή θα έχει ήδη πραγματοποιηθεί.
