Βαδίζοντας την πεπατημένη

Βαδίζουμε προς ολοταχώς στην εποχή «βαράτε με κι ας κλαίω». Εσύ θα συνεχίσεις να με βαράς αλλά και εγώ θα συνεχίσω να κλαίω.

Μεταβαίνουμε στην εποχή του αχαλίνωτου σαδομαζοχισμού. Θα μπορούσε κανείς να την παρουσιάσει με έναν νέο μεσαίωνα. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση ,τα πράγματα κινούνται λίγο αντίστροφα. Οι δυνατοί δεν βαράνε τους σκλάβους ,αλλά οι σκλάβοι βαράνε τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους σκλάβους. Ταυτόχρονα ο αφέντης από το παράθυρο κοιτάει με τα μάτια γουρλωμένα και με ένα ψυχωτικό χαμόγελο. Αν ήμασταν στα πρώτα χρόνια του κινηματογράφου ,αυτή η σκηνή θα ταίριαζε σε μία «ωραιότατη» ταινία τρόμου.

Από την εποχή της κοινωνίας ,αποτελούμενη από ανθρώπους ,βαδίζουμε στην κοινωνία του ατόμου. Παύει να ισχύει η συλλογικότητα και στην θέση της μπαίνει το ατομικό «γενικό» συμφέρον. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η όποια δημοσιότητα αποκτάει ο όρος «Τα δικαιώματα του ανθρώπου». Ξεχνάμε την έννοια υποχρεώσεις ,μένουμε μόνο στα δικαιώματα. Εσύ λοιπόν έχεις δικαίωμα να φας το φαί μου γιατί πεινάς. Επίσης έχεις το δικαίωμα να βιαιοπραγείς σε ανήλικα και γυναίκες γιατί έχεις δικαίωμα στην εκτόνωση. Εγώ όμως δεν έχω το δικαίωμα να σε αποτρέψω γιατί δεν έχω κανένα δικαίωμα επιρροής πάνω στο άτομο σου.

Τα πράγματα είναι τρομερά απλά. Τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου. Ειδικά όταν το κράτος επίσημα και κατ’ εξακολούθηση ,δηλώνει αδύναμο να ασκήσει την όποια εξουσία ,το κενό θα το καλύψει η «Μ.Κ.Ο για τα δικαιώματα των δολοφόνων & των βιαστών». Το κράτος μπορεί λόγω έλλειψης κονδυλίων να δηλώνει αδύναμο ,αλλά η όποια Μ.Κ.Ο. παίρνει τα επιδοτούμενα κονδύλια για την προάσπιση αυτών των δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα αυτή η Μ.Κ.Ο. αποτελείται από άτομα τα οποία προασπίζονται τα δικά τους ατομικά συμφέροντα ,τα οποία στις περισσότερες περιπτώσεις είναι χρηματικά και σε άλλες ελαττωματικά ,υπό τον μανδύα της συλλογικότητας. 

Βαδίζουμε προς ολοταχώς ,στην εποχή της εναλλακτικής λογικής η οποία αντί να αντικρούσει την παλιά με επιχειρήματα ,την καταργεί με το έτσι θέλω εις το όνομα της «δημοκρατίας» ,η οποία καταλήγει στο σημείο να θεωρείται ένα νέο άτυπο είδος φασισμού ,πέρα από τα προηγούμενα πατροναρισμένα πρότυπα ,τον οποίο έχουν κιόλας ποινικοποιήσει στα γενικά του όρια ,στα μάτια του μέσου πολίτη άσχετα αν είναι σωστός ή λάθος.

 Έννοιες λοιπόν ,όπως η ελευθερία ,η συλλογικότητα η φιλία η οικογένεια και η αδελφικότητα αποκτούν νέα σημασία ,ενώ ταυτόχρονα την παλιά την θάβουμε βαθειά στην γη σε σημείο που κανείς δεν θα μπορέσει να ξεθάψει. Πλάκα στην πλάκα το παιχνίδι αγρίεψε. Και όλα αυτά ,γιατί πολύ απλά κάποιοι άλλοι παίζοντας αυτό το ανεξέλεγκτο παιχνίδι ,επέλεξαν να πλέξουνε τις μοίρες μας εις γνώσιν μας.