Οι ζωές μας θα μπορούσαν να είναι
μία υπέροχη ταινία. Είμαστε όμως εγκλωβισμένοι στα σώματα μας και η οπτική μας γωνία
περιορίζετε στο τι βλέπουμε και όχι στο πως μας βλέπουμε. Παίρνουμε μέρος σε
αυτές. Συμμετέχουμε και τα πράγματα δεν καταλήγουν πάντοτε να έχουν αυτό το
αίσιο τέλος. Δεν υπάρχει σενάριο. Η διαδραστικότητα μας ,μας περιορίζει σε
εξαιρετικά μεγάλο βαθμό ,ώστε να γνωρίζουμε το μέλλον. Η μάλλον το μέλλον σε
μέσες άκρες το ξέρουμε. Είχαμε μία λογική ,η οποία βασισμένη στα τότε δεδομένα μας
,έβγαζε κάποιο νόημα ,ικανό να προβλέψει το τέλος μας.
Τώρα όμως που δεν μας έμεινε ούτε
η λογική ,πώς να κάνουμε τους μάντεις; Τι να προβλέψουμε και σε ποιον να πούμε
ότι πιστεύουμε στο τίποτα. Δεν απέμειναν και πολλά. Μόνο ένα τίποτα και αυτό
είναι σχετικό αν συνυπολογίσει κανείς
την σχετικότητα και την ασχετοσύνη των πραγμάτων που μας περιβάλλουν. Είναι
άχαρα ,αχρείαστα ,κακοφτιαγμένα και τυποποιημένα. Στην σειρά του πόνου
σπαράζουν μέχρι να εκραγούν σαν βομβιστές αυτοκτονίας σε ώρα αιχμής.
Όπως όλα τα υπόλοιπα χάθηκαν
,χάθηκε και το μεράκι του ανθρώπου. Χάθηκε αυτό το πάθος , αυτή η αλήθεια και
αυτή η ανηφόρα που άλλοτε ήταν δεδομένη στο μυαλό σου. Τώρα τα πάντα είναι μια
ευθεία γραμμή σε ένα επίπεδο περιβάλλον με επίπεδους ανθρώπους. Τώρα τα πάντα είναι μια ευθεία
γραμμή σε ένα επίπεδο περιβάλλον με επίπεδα αντικείμενα τα οποία κινούνται
μανιασμένα αφού προτού βγήκαν από την φόρτιση στην πρίζα του ξεπεσμού.
Μην ψάχνεις την υπομονή. Το θάρρος
πέθανε. Η αγάπη έφυγε και έμεινε το γαμήσι. Τα όμορφα φορέματα σκίστηκαν και
έμειναν βυζιά και κώλοι να χοροπηδούν μέχρι και στον ύπνο σου. Να πεθαίνεις μία
ώρα νωρίτερα και εσύ να χαίρεσαι αλλά αυτοί να κλαίνε.
Φάε τα σκατά. Φάε σκατά μέχρι να
σκάσεις. Φάε μέχρι να εκραγείς και αν δεν σου φτάνει θα σε κάνουν αυτοί να
χορτάσεις.
